17.12.2013

The fog

Those two days in the evenings
When I come home from work,
I leave the bus stop earlier
To get my evening walk.

It's foggy in my neighbourhood,
The fog is dense and pure.
It's foggy in my neighbourhood,
The buses hardly crawl.

I hug the fog so tightly,
It promises the best.
I love when the fog whispers:
"He's far, but he is there".

I love the fog: it comforts,
I love that it awaits.
You know the fog has its scent:
Your aroma it conveys.

08.12.2013

My religion

Everything comes in time, 
Just in time and for those who earn it. 
Everyone's bound to find,
We all will find what we need.

I believe life is just,
People love and take care.
They betray when you lie.
They behave when you care.

I assume people dream,
Our dreams give us ground.
I am sure when one wants,
Everything is easy to reach.

When you're down, everyone,
Everyone will comfort.
But trust me or not, when you're up,
Only very few share your fun.

Keep in mind, only this keep in mind always.
We are humans all, we have to remember this.

26.11.2013

Մարդկանց շատ մոտ թողնելու մասին

 Ես հեշտ եմ նվիրվում: Հեշտ ու անկեղծ: Առանց հետին մտքի: Միշտ ինքս ինձ մխիթարում եմ, որ շատ անմիջական եմ, քանի որ ձևերից, բեմականացումներից վեր եմ: Իրականում թույլ եմ, որովհետև սիրում եմ սիրել: Թույլ եմ, որովհետև արհեստական պատնեշների սիրահար չեմ: Ինձ համար ամենից վերը մարդկային հարաբերություններ են: Սխալ եմ: Թույլ եմ:
Պետք չէ մարդկանց շատ մոտ թողնել, շատ իրավունքներ տալ, հետո վշտանալ, որ չափն անցնում են: Իսկ դու կարողանայիր ու սահմանի մեջ պահեիր իրավիճակը` քո վերահսկողության ներքո: Կարողանայիր ու չափի մեջ սիրեիր բարեկամիդ, ծանոթիդ, ուսանողիդ: Եթե կարողանայի, այսքան հեշտ չէի հիասթափվի ու չէի սառի իմ լիազորությամբ ինձ հետ ավելորդ հանդուգն մարդկանց հանդեպ:
  Ես ձևերից վեր չեմ: Հակառակը` դեռ չեմ հասնում դրանց: Բայց ամեն ինչ սովորում ենք;

19.11.2013

It's been so long you came around.
It's been so different to share life.
Together, but far. Next to me, silent, calm.
Just your energy needed for me to smile bright.

Your eyelashes touch. And your hand holds me tight.
Your big body protects from the dark and from light.
My self confidence peaks every second you smile,
And my dreams knitted round everything that you said.

My soft bronze hand. My long light nails.
My short dark hair. My deep dark eyes.
My chocolate smell. My winkley smile.
I just adore everything that you are.



How does he make me feel so proud,
Yet so worthless in my speech?
How does he point me my own faults
After forgiving my dumb deeds?

How come my heart beats strong and laud
Each time I hear his profound voice?
How dare I hope for us each day,
In case he proves my sights are vain?

Sept 28, 2013

His guilt is bright

Don't dare to mention me his name,
His deeds are not forgotten yet,
And for my broken heart that's lame
His proud self is to be blamed.

Don't  even dare to mention  his name,
Never ever mention me his name.

He is to blame for sadness tears,
And that I lost my trust in all,
For lonesomeness my heart feels clear, 
And that I want to quit so young.

Translated on Sept 28, 2013

10.11.2013

գողոն
Safe and sound. You don't notice the others.
That is fine. What is else I don't care.
You're not sad? Who saw me down and upset?
You've unloved me? Who said I rave your name?

Yet what I need to make my way lasting,
And enjoy every day that life brings,
Is to know that you're breathing there out still,
Safe and sound. And don't notice the others.



Original follows: 
by Irina Snegova
Жив-здоров. Не глядишь на другую
Вот и все. Остальное стерплю.
Не грустишь? Но и я не тоскую.
Разлюбил? Но и я не люблю.
Просто мне, чтоб по белому свету
Подыматься дорогой крутой,
Нужно верить, что дышишь ты где-то
Жив-здоров… И не любишь другой.
С сайтаhttp://www.inpearls.ru/

Այդպես է ճիշտ

Թող, որ անցնի, դու մոռացիր,
Դու մի հիշիր. այդպես է ճիշտ:
Մի բևեռվիր, մի կործանվիր,
Դու մի սպասիր. այդպես է ճիշտ:


Դու մի խղճա, դու մի սփոփիր,
Մի բամբասիր. այդպես է ճիշտ:
Դու մի լռիր, երբ խոսք ունես,
Ու մի խոսիր, երբ ջղային ես:

Դու մի երգիր, երբ ձայն չունես,
Դու մի լսիր, երբ հույս չունես:
Մի շտապիր, թե ուշանում ես,
Միթե ճիշտը դու չգիտես?


Դու մի սիրիր, թե երբ սպասես,
Ամեն անգամ պիտի տխրես:
Մի մոռացիր ոչինչ, երբեք,
Պիտի հիշես, ճիշտ է այդպես:

Դու միշտ սպասիր, մի շտապիր,
Ու մի ընկիր քո հետևից:
Դու միշտ ներիր, դու միշտ փայլիր,
Պիտի հաղթես. այդպես է ճիշտ:




Այսպիսի բաներ

   Ես հեռուստացույց գրեթե չեմ դիտում, հատկապես` լուրեր :  Ոչ էլ կարդում եմ լուրեր: Այն պատճառով չէ, որ ժամանակ չունեմ: Ուզածիդ համար ժամանակ միշտ էլ կգտնես: Ոչ էլ այն պատճառով, որ չեմ հետաքրքրվում, թե շուրջս ինչ է տեղի ունենում...Ուղղակի ես այնքան ուրիշ բաներ ունեմ նայելու..ավելի հաճելի է թութակներիս խաղը նայել:
   Ես չեմ սիրում քիթս մտցնել ինձ չառնչվող բաների մեջ: Դե չէ, այն պատճառով չէ, որ անտարբեր եմ: Ուղղակի ինձ հազար տարի պետք չէ ծանրաբեռնվել մեկի հոգսով կամ սխալ ու ճիշտ ապրելով: Վերջին հաշվով` իմ գործը չի: Ես չեմ սիրում քննարկել ուրիշներին, իրոք չեմ սիրում, խոսքերով չէ, գործնականում, ըստ էության: Ես ապրում եմ ինձ համար. հա, ես էգոիստ եմ: Իսկ ով չէ?

   Ես չունեմ ավելորդ ուժեր հարևանիս կյանքը քննարկելու համար. ախր դա իմ էներգիան կտանի, իմ հավեսը կսպառի...ես դրա փոխարեն կմտածեմ, թե ոնց անեմ, որ ուսանողներս ավելիր հավեսով գան դասի:

    Ես չեմ սիրում քննադատել...ազնիվ խոսք...ում ինչ գործ` թե ով ինչ արեց ու ինչու: Ուղղակի ես հարգում եմ իմ փիլիսոփայությամբ ճիշտ ապրող մարդկանց ու չեմ ծանրաբեռնվում մյուսների ամեն քայլը վերլուծելով...ախր ինչու: Այնպես չէ, որ իմ շատ մտածելուց ամեն ինչ կփոխվի դեպի լավը` որ ընկերս մյուս ընկերոջս չի կոպտի, հոգատար կլինի, ներողամիտ: Մարդիկ ունեն ընտրելու հնարավորություն: Կարող ես, օգնիր: Չէ, պոչդ խուզիր, անցի մի կողմ ու կյանքդ ապրի:
Բա...այսպիսի բաներ:

07.11.2013

Անակնկալ անակնկալ

նկարն իմը չի, գողացել եմ անհայտ աղբյուրից
   Ապրում ես քեզ համար, ոչ ոքի չես խանգարում: Գործդ ես անում՝ սիրով ու նվիրումով, ընկերներիդ ու բարեկամներիդ հետ ես շփվում՝ կարոտով ու սպասումներով, կարդում ես՝ հավատալով ու ապրելով: Մեկ էլ քո չսպասված անծանոթից մի չսպասված անակնկալ ես ստանում...ու ամեն ինչ փոխվում է: Հասկանում ես, որ բոլոր ուղիները մի տեղ են տանում՝ ուղիղ դեպի քո երազանքը, որը հնարավոր է, որ շատ խորն ես պահել..այնքան խորը, որ ինքդ էլ մոռանաս...ու անակնկալ անակնկալը քեզ հետ բերի դեպի քո ուղին: Ու մի պահ ապշահար նայում ես հայելու մեջ ու ասում. "Ճիշտ են ասում ֆեսյբուքի սիրուն էջերի սիրուն նկարների իմաստուն նկարագրերը. քոնը քեզնից չի փախչի": Ու առօրյադ ներկվում է վառ կանաչով: Անակնկալ անակնկալից լավ բան չկա: 

16.10.2013

Պարզ ճշմարտություններ

Հավատամ, որ խաբեք,
Թե չէ` իմաստ չկա:
Ձեզ ներեմ, որ կոպտեք,
Թե չէ` հավես չկա:

Ես սպասեմ` ուշանաք,
Կարծես թե ժամ չունեք,
Հանդուրժեմ` չափն անցնեք,
Կարծես թե հիմար եմ:

Դմբոյին ճամփա տանք,
Ինքնուրույն չի հասնի:
Խելոքի գլխին տանք,
Թե չէ մեզ տա կանցնի:

Ես լռեմ, դուք խոսեք,
Այդպես է դրվածքը:
Մոռանամ` դուք հիշեք,
Սա է խառնվածքը:

Ես կարդամ, դուք պատմեք,
Դուք գրեք, ես կարդամ:
Ես ուզեմ, դուք մերժեք,
Դուք չուզեք, իսկ ես տամ:

Ես սպասեմ, մոռանաք,
Մոռանամ, հայտնվեք,
Դուք սպասեք, ես` գնամ,
Ես սպասեմ` դուք չգաք:



Հավասարակշռության մասին

    Ես շատ վստահ եմ, որ հավասարակշռությունը կարևոր է: Այնքան կարևոր է, որ երբեմն մեր հասկանալու սահմանից դուրս բաներ են տեղի ունենում: Ու դա միայն հավասարակշռությունը պահպանելու համար:
   Իմ` անուղղելի լավատես լինելը անգամ չի օգնում, որ ես չզգուշանամ, երբ իմ կյանքի բոլոր ոլորտներում ամեն ինչ շատ լավ է լինում: Գիտեմ` վաղ թե ուշ. մի տեղ մի բան կլինի....որ հավասարակշռության գամ: Եթե աշխատավայրում է ամեն
ինչ չքնաղ, պիտի տանը մի խնդիր լինի` կենցաղային կամ ընտանեկան:  Եթե գործերս խառն են, ուրեմն ընկերներիս ու բարեկամներիս հետ լավ ժամանց է սպասվում: Եթե բարեկամներս չաղ ու բախտավոր են, ուրեմն դասերս պիտի այնքան շատանան, որ Ֆեսբուք մտնելու ժամանակ չունենամ: Եթե արտաքինս է լավանում, անպայման առողջությունս մի բարև կուղարկի: Ու այսպես միշտ: Ուշադրություն եմ դարձրել... ՄԻՇՏ..Չեմ կարծում, որ միայն ինձ մոտ է այսպես: Երևի պետք է, որ այսպես լինի: Երևի դա է հավասարակշռության հասնելու եղանակը...թե չէ. եթե ամեն ոլորտում ամեն ինչ լավ լինի, երես կառնենք:

14.10.2013

Ավելորդի մասին

  Ամեն ինչ չափի մեջ է գեղեցիկ, մնում է չափը սահմանել կամ սահմանածը գիտակցել:
  Մեկ-մեկ մի բանի վրա էնքան եմ բևեռվում, որ ամեն ինչ հակառակն է ստացվում: Պետք չի  ձգտել ավելի լավին, քանի կլինի: 
  Մեկը կար, ուղղակի ծանոթ, հավատացեք, իրանից ավելորդ սպասումներ ունեի, մտածում էի` խելոք մարդ դուրս կգա, չի հիասթափեցնի, չի խանգարի, կսատարի..Վերջերս ցավով ընդունեցի, որ խեղճը մեղք չունի, որ ես ավելորդ սպասումներ ունեի, իսկ ինքն ուղղակի մեծացող անձ է..ինձ ոչնիչ էլ պարտավոր չի:
   Երեկ ընկերուհուս մի պահ ուզեցա ընդառաջ գնամ, գնամ օգնեմ, մեկ էլ հասկացա, որ ախր ինքն ինձ չի խնդրել, խնդրել ինչ, չի էլ ակնարկել, որ կարիքս ունի...էլի ավելորդ էի անհանգստանում... պիտի գնայի, օգնեի, հետո ոնց որ միշտ ինձ անբավարար գնահատված զգայի, խեղճին, ով իրականում գանձ ընկեր է, հոգուս շատ խորքում մեղադրեի..ում էր պետք է...եւ ասեցի. "Ավելորդություններիդ վերջ տուր": Տեղս մնացի:  Իմաստուն որոշում էր..տենց պարզվեց: Համ ինքն էր գոհ, համ ես իմ կոմֆորտի գոտուց ներս մնացի:
  Մեկ-մեկ կաշվից դուրս ենք գալիս, որ մեկին օգնենք, որ մի բան անենք...ու պարզվում է նմանատիպ դեպքերի ճնշող մեծամասնությունը ավելորդ են: 
գուգլի օգնությամբ գողացած նկար 
   Մի անգամ ինձ մեկն ասաց, որ ես իրան իր ուզածն առանց խնդրելու էլ տալիս եմ, էլ ինչի խնդրի: Նա էլ է իմաստուն: Երևի պետք չի ավելորդ հոգատար լինել, ավելորդ նվիրվել, ավելորդ ժամանակ տալ, ավելորդ գիտոլիք տալ: Ամեն ինչ չափի մեջ է պետք:  Միայն սերն է ,որերբեք ավելորդ չի լինում..երբեք, եթե ճիշտ ենք ուղորդում ու ճիշտ միջոցներով արտահայտում: Սիրելիներին պետք է նրանց ուզածը տալ, ոչ թե մեր ենթադրությամբ նրանց ուզածը:
  Թեթև է պետք ապրել, ու առանց ավելորդությունների: Առանց ավելորդ ափսոսանքի: Մեկ-մեկ պիտի մի կողմ քաշվենք ու առանց ավելորդ հոզմունքի ապրենք: Ճիշտ եմ ասում:

22.09.2013

Անսպառ

   Երբ անում ես այն, ինչ սիրում ես, էներգիադ անսպառ է:
   Երբ գիտես, թե ինչու ես ներում, բարությունդ անսպառ է:
   Երբ գիտես դիմացինիդ բովանդակությունն ու արժեքը, հարգանքդ անսպառ է:
   Երբ գիտես, թե ինչու ես պայքարում, միջոցներդ անսպառ են:
   Երբ գիտես, թե դեպի ում, ուղիներդ անսպառ են:
   Քանի դեռ ապրում ես, ժամանակդ ու միջոցներդ անսպառ են:

16.08.2013

Կա այլընտրանք

   Անելանելի իրավիճակ չկա..չհամոզեք ինձ..չկա:
   Կարող ես նստել ու փնթփնթալ, կարող ես ուղղակի երլքը տեսնել, ու զարմանքով ընդունել, որ ելքը մեկը չի: Ելքեր միշտ շատ կան: Մենք ընտրում ենք:
 Չեք համոզի ինձ... երբեք, որ մարդ իր կամքին հակառակ մի բան կանի...երբեք..մենք չափազանց եսասեր ենք դրա համար: Ուրիշ բան է չընդունելը, երբ խիզախ չենք կամ մեզ դերասան ենք ձևացնում:
  Ելքը գտնել պետք չի, այն տեսնել է պետք, ինչպես ստեղծագործ լինելու համար մտածել պետք չի, ոնց ընկերներիցս մեկն էլ վերջերս գրել, կրեատիվ լինելը առանց մտածելու է, բնական վիճակ, սեփական ՞ես՞, տեսակ:
   
pic source: ssaoa.com
Կա այլընտրանք..ամեն ինչին..ամեն մեկին...խաղը այփադով ու բեմին է հաճելի, ուրիշ ոչ մի տեղ: Քաջ լինենք:

07.08.2013

Իմաստուն Նա

Երբեմն ինձ թվում է, որ ես եմ ուղղորդում մեր հարաբերությունները, բայց հետո, երբ խորն եմ մտածում, հասկանում եմ, որ ես անում եմ միայն ու միայն այն, ինչ դու ես թույլ տալիս: Որքան միամիտ եմ ես, երբ երբեմն մոլորվում ու հակառակին եմ հավատում: 
Դու փոխել ես իմ կյանքը: Ինձ ես փոխել:
Այսքան ուժեղ ու ինքնավստահ ես երբեք չեմ եղել:
Ես էլ քեզ եմ ուժ տալիս..ես հավատում եմ դրան: Ուզում եմ, որ ասես, բայց երբեք, երբեք չես խոստովանում: 
Դու ոչինչ էլ երբեք չեք խոստովանում:
Բայց երբեմն, երբեմն հազվադեպ,շատ հազվադեպ, երբ անկեղծանում ես, խոցելի ես դառնում, որովհետև մի այնպիսի նրբության ալիք է պատում քեզ, որ ես էլ եմ խուսափում այդքան թանկարժեք ու սպասված պահերից. վախենում եմ քեզ վախեցնել:
Ու ոնց բացատրեմ այն ներքին ջերմությունը, որը վստահ եմ, ներշնչել եմ ինձ, որ զգում եմ, երբ դու ինձ հետ ես մտքերով: Այ հիմա էլ եմ դա զգում: Ու գիտեմ, թե որտեղ ես: Ու գիտեմ, թե ինչ ես անում: Ու կարծում եմ, որ ինձ էլ ես հիշում. գիտես, որ ես կուզենայի կողքիդ լինել հիմա:
Ամեն անգամ, երբ քեզ ցտեսություն եմ ասում, տագնապով ու անհանգստությամբ լցված կարոտ եմ զգում: Կարոտ: Ես փաստորեն ունակ եմ կարոտել: Քեզ կարոտել:
Երբ մի գեղեցիկ բան եմ տեսնում կամ զգում, անպայման ուզում եմ կիսել դա քեզ հետ: Երևի հենց դա է սերը...Լինել հեռվում, ծովի մեջ լողալ ու երազել, որ դու էլ վայելես այդ բերկրանքը:
Երևի հենց դա է սերը, երբ քո զանգից հետո նայում եմ, թե քանի երջանիկ րոպե ավելացավ իմ կյանքում ու ձգտում եմ, որ քո զանգը միշտ վերջինը լինի, որ երբ բացեմ ցանկը, նկարդ տեսնեմ ու ուրախանամ:
Քեզ տեսնելը: Այդքան անհամբեր ոչնչի չեմ սպասում: Պլանավորում եմ, ու ամեն ինչ հակառակի պես անում: Որոշում եմ քիչ խոսել, հետևել քո խոսքին, հնչերանգին, ժեստերին, որ կարդացածս գրքերի հնարները կիրառեմ ու մի փոքր ավելին իմանամ իմ հանդեպ քո զգացմունքների մասին: Բայց չեմ կարողանում: Էլ ոնց կառավարեմ իմ խոսքն ու գործը, երբ դու կողքիս ես: Թույլ եմ, թույլ:
Երևի հենց դա է սերը. երբ ես մի բանից նեղվում եմ ու սկսում պատմություն սարքել, դու ուղղակի լուռ համբերում ես մինչև ամեն ինչ ասեմ ու անցնում ես առաջ, կարծես ուղղակի օրս էի պատմում: Իմաստուն ես երևի:
Միշտ ինձ խոցելի եմ զգում քո առաջ. երևի շատ եմ սիրում քեզ:
Ոնց կարողացար ինձ այսպես խեղճացնել է....
Ապագայի մեր պլաններն են ինձ ստիպում սպասել վաղվան, ու քանի դեռ այտերս այրվում են, ուզում եմ ապրել ու հոգուս խորքում վստահ կլինել, որ դա միմիայն քո՝ իմ հետ մտքով լինելու հետևանքն է: 

29.07.2013

Քո նկարագիրը

Դու իմ միակ, իմ սիրասուն, իմ շատ սպասված անակնկալ,
Իմ աչքերի, իմ մտքերի, իմ խոսքերի հասցեատեր,
Համբերատար ու սառնարյուն, միշտ կրվարառ ու պահանջկոտ,
Դու չլինեիր, ես չէի սուրա դեպի վերև, դեպի մեզ մոտ:

Ինձ սպառնացող, ահագնացող մի փոթորիկ՝ ուժեղ, սաստիկ,
Rainy kiss- Leonid Afremov
Քեզ ուժասպառ անող մի ուժ, ինձ հոգնեցնող համառութուն,
Ու չպարտվող, միշտ պայքարող մի լռություն այդքան խոսուն,
Մի զույգ աչքեր՝ վեհ ու փայլուն. այս ամենը քեզ է ներկում:

Դու մի կտոր միս ու արյուն, դու մի հզոր ուժ ու կորով,
Խենթ մոլեգնող փոթորկի պես վրա հասնող աղետ լինես,
Ես վախենամ, զգուշանամ, բայց, միևնույն է, զոհդ դառնամ,
Իսկ դու տխրես, ու ընդունես, թե հաղթողը ես էի մեր մեջ:

Ես հեռանամ, դու ինձ սպասես: Դու հեռանաս, ես կարոտեմ:
Լինես ինձ հետ օտարի պես ու հարազատ, ոնց որ երբեք:
Ամեն խոսքդ մտքիս համար դառնա վերմակ՝ փափուկ, թեթև
Աչքիդ փայլը սրտիս համար լինի մի մեծ ցնծության ծես:

Ես քեզ սիրեմ, դու չընդունես: Երբ դու սիրես, ես վախենամ:
Դու ինձ սպառնաս, զգուշացնես, չխոստանաս, ես հավատամ:
Դու միշտ լինես, ապրես, շնչես, քո ժպիտով հանգստանամ,
Եվ աշխարգը չհասկանա, մենք ով եղանք իրար համար:

Գողացված աղոթք

Ճամփա ենք ընկնում վաղ առավոտյան:
Երկար, շատ երկար տաս ժամ ու մենք մեր պապերի հողի վրա ենք: Առաջինն, ինչ զգում եմ, ահն է: Ամեն ինչ իմն է, ու ես օտար եմ: Ես հերթական այցելու եմ, զբոսաշրջիկ եմ, հյուր եմ գնացել...ինքս ինձ:
Քաղաքի անմիջապես կենտրոնում վեր են խոյանում երկու ահռելի մեծ շինություններ.կողք կողքի կպարտ կանգնած են թուրքական մզկիթն ու իր կամքին հաքկառակ դավանափոխ արված ու դեռ ավելի հպարտ, կարծես տեսածի ազդեցությունից ավելի մուգ մոխրագույն ու մռայլ դարձած հայկական եկեղեցին: Տեսնում եմ թե չէ մտածում եմ՝ տեսնես կկարողանանք ներս մտնել: Կարող էինք, բայց մի պայմանով՝ ոտաբոբիկ ու գլխաշորով:
Մտնում եմ ներս....չեմ հասցնում աչքերս վերև հառել ու զննել հայկական որմնանկարները, որ վախից թաքնվել են կարմիր գորգերի հետևում, երբ բախտի բերմամբ մեզ հետ ճանապարհորդող քահանան, կարծես կարդալով ներսում գտնվող մի քանի հայերիս միտքը սսկսում է աղոթք ասել:
Միանգամից վերանում եմ...Սիրտս եկեղեցու գմբեթից ինձ է նայում..Չեմ տիրապետում մարմնիս...Ձեռքերս պարզում եմ ու շարունակում Տերունականը..չորրորդ բառից նկատում եմ, որ ձայնս հեծկլտոցի է վերածվել և երգս հեկեկոցով է շունչ առնում:
Ծնկի եմ ընկնում ու ողբում...ու լսում եմ գետնին գամվող ուժասպառ ոտքերի դրմփոցը...մեկս մյուսի հետևից  ընկնում ենք..ընկնում դեպի հավատքի, վեհության, ցավի, ափսոսանքի, կորստի ու ձեռքբերման բարձունք:
Մի պահ կատարյալ երջանիկ եմ,...,Հետո սկսում եմ հանցանքի վայրում բռնված գողի պես գլուխս դեսուդեն թեքել ու փնտրել տան նոր տերերին, որոնք արդեն եկել ու դուրս են հրավիրում մեզ:
Բայց մենք գողացանք:
Հասցրինք գողանալ մի աղոթք, որ մերն էր:

Դու լինես

Գամ տուն, որովհետև այստեղ դու ես...
 Ապրեմ, որովհետև դու ինձնով ուրախանում ես: ժպտամ, քանի որ ժպիտս քո աչքերը փայլացնում է:
Ապագայի պլաններ կազմենք ու խոսենք ժամերով: Միմյանց մտքեր կարդանք, ու կոպտենք՝ լավ իմանալով իրական նշանակությունն ամեն բառի:
Սպասեմ քեզ..զանգիդ սպասեմ..քեզ տեսնելուն սպասեմ...քո բարի խոսքին սպասեմ:
Զայրացնեմ քեզ...հոգուդ հետ խաղամ...տանջենք իրար..բայց դու լինես:
Հույսս կտրեմ..որոշեմ քեզ մոռանալ, ջնջել, սպանել...բայց դու լինես:
Քեզ սիրեմ ու հարգեմ, հիանամ, սովորեմ, որ քեզ հասնեմ, սովորեցնեմ, որ ինձ հասնես: Դու լինես: Միշտ լինես: Անկախ ամեն ինչից լինես:
Երբ ուրրիշները լինեն, լինես: Երբ մենակ լինեմ, լինես:
Երբ դառնացած լինեմ, մխիթարես: Երգեր ուղարկես, նամակներ գրես: Միշտ սպասես: Ինձ ՞անտանելի՞ պիտակես ու սիրես, ոնց որ հիմա, ոնց որ միշտ: Ու հեռուներից շտապեմ քեզ մոտ: Ու ամենալավ լողափին ու ամենամաքուր ծովում երազեմ, որ դու էլ դա վայելես: Որ միշտ լինես: Դու լինես: 
Իմ կես, իմ հակապատկերի, իմ շարունակություն, իմ միակ....
Քանի դեռ դու լինես...ու ես լինեմ...մենք կլինենք:
Եթե դու լինես...

04.07.2013

Իմ աչքերը

Իմ աչքերը, որ սկսել են լավ տեսնել,
Ինձ սպառում են, ու սկսել են կկոցվել:
Այն ամենը, ինչ ես առաջ չեմ տեսել, 
Հիմա եկել ու սկսել է դուռ թակել:

Իմ երազած, իմ հավատքի աշխարհը
Փուլ է գալիս ստի, ցավի ափերում:
Իմ կառուցած, իմ փայփայած աշխարհը
Ապահով չէ իմ պինդ փակված կոպերում:

Վախենում եմ, չեմ ուզում դեռ  հանձնվել:
Թող վատ տեսնեմ, բայց ամեն ինչ չտեսնեմ:
Թող չլինեմ հիասթափված, շփոթված,
Թող վատ տեսնեմ, թող խաբեն, թող խաբնվեմ...

Օտարս

Ես վերցրել եմ քո պատյանը, որն այնքան մոտ է իմ երազների ասպետի պատյանին ու լցրել եմ իմ երզների ասպետի որակներով, որոնց մի մասը դու չունես, բայց ձևացնում ես թե ունես, մի մասը ունես, բայց ինձ համար չեն: Սակայն պիտի նաև խոստովանեմ, որ ունես այնպիսի որակներ, որոնք միայն ինձ համար ես պահել հոգումդ ու միայն ինձ ցուցադրել: Բայց դա բավարար չէ...միևնույն է, օտար ես:
Ինձ քեզ մոտ չես թողնում , դուռը բացում ես, բանալին տալիս ձեռքս ու կանգնում դռան դիմաց: Հարգում ես ինձ ամենից շատ, վստահում բոլորից առավել, սիրում, ինչպես երբեք ու ոչ ոք, բայց դա էլ բավարար չեղավ...միևնույն է՝ օտար ես:
 Միասին անցկացրած մեր ամեն վայրկյանը, ամեն ժպիտը, որ դրոշմել ես հպարտ երեսիս, գրոշ չարժե այն անթիվ հիասթափված հոգոցների ու խոժոռված ունքերի դիմաց, որ շռայլել ենք միմյանց: Դու օտար ես:
Այն ամենն, ինչ սովորեցրել ես ինձ, այն ամենն, ինչ փոխանցել ես ինձ, չեն արժեցել այնքան, որ թույլ տաս քեզ իմը համարել: Միևնույն է՝ օտար ես:
Երևի այսպես էլ կլինենք ամբողջ կյանքում՝ չկայացած սիրեցյալներ, կիսատ հարազատներ, իրար հետ համակերպվելու համար չափազանց հարմար զույգ՝ արյունակից եղբայր ու քույր, երազակից հարևաններ, որ իրականում իրար օտար են:
Ու հիմա ցավոք պիտի ազնիվ լինեմ, ու ցավոք, օտարս, պիտի ընդունեմ, որ իմն էլ է մեղքը այն վշտիս համար, որ մենք այնուամենայնիվ օտար ենք:

27.05.2013

Հոգնել եմ

Թող ինձ, սիրելիս, թող ինձ ու գնա,
Հոգնել եմ արդեն ես քեզ տեսնելուց,
Վեր կաց ու գնա, հայացքդ էլ պարզիր,
Հոգնել եմ ժպիտդ ես վերծանելուց:

Խոսում ես մի բան, մտածում՝ մեկ այլ,
Զգում ես մի երրորդ, չորրորդ մի զգացում,
Իսկ ես, որ պետք է ամենն էլ զգամ,
Հոգնել եմ, էլ չեմ ուզում հասկացում:

Հոգնել եմ երկար ու լուրջ զրույցից,
Հոգնել եմ կողքիդ միշտ լուռ լինելուց,
Հոգնել եմ անգամ հանուն քո սիրո
Իր երազանքներից հետ կանգնող ինձնից:

Հոգնել եմ քեզնից, հոգնել եմ մեզնից...
Ես հանձնվում եմ...

Չափսոսալ

Չափսոսալ ոչ մի բան ու երբեք չափսոսալ:
Չափոսալ, որ նվիրվել ես, ու միգուցե չես ստացել այնքան, որքան ակնկալել ես: Չափսոսալ, որ առհասարակ ակնկալել ես: Հա, կարդացել ես իմաստուն աֆորիզմներ չակնկալելու մասին ու ակնկալել ես:
Չափսոսալ, որ սպառվել ես, ինչ ունեիր կամ ինչ ուզում էիր արել կամ չես արել ու սպառվել ես:
Չափսոսալ, որ թախծել ես, որ կարոտել, հուսացել, հիասթափվել ու լքվել ես:
Չափսոսալ երբեք...Չափսոսալ, որ սիրել ես: Չափսոսալ, որ երբևէ ինչ-որ մեկին քեզնից բարձր ես դասել :
Չափսոսալ, որ հոգնել ես, որ ուժերդ սպառել ես, որ մարդկանց հետ քաղաքավարի շփվելուց դիմակավորվել ես: Չափսոսալ, որ կորել ես..քեզ կորցրել ու թաքցրել ես...Չափսոսալ, որ ապրել ես...Չափսոսալ, որ ներել ես:
Չափսոսալ, որ ափսոսել ես...
Չափսոսալ երբեք...երբեք չափսոսալ

13.01.2013

Ամեն ինչից` մի քիչ-մի քիչ

   Իմ կյանքում միշտ ամեն ինչ այսպես է եղել: Ու կա: Ամեն ինչն էլ ինձ հետաքրքրում է: Ու ամեն ինչին էլ ժամանակ, էներգիա, ուշադրություն եմ հատկացնում: Բայց մեկ-մեկ ինձ թվում է, թե դա ճիշտ չի: Ճիշտ է կենտրոնանալ մի բանի վրա ու դա խորությամբ ուսումնասիրել, թույլ տալ, որ այդ մի հետաքրքրությունը կլանի քեզ ամբողջությամբ: Ես հասկանում եմ, որ դա ճիշտ է...բայց ոչ ինձ համար: Ես այդպիսին չեմ: Փորձել եմ, չի ստացվում:
   Ես պիտի միշտ տարված լինեմ շատ բաներով: Եթե օտար լեզու ուսումնասիրել, ուրեմն առնվազն երեքը: Եթե նկարչի գործերը նայել, ապա առնվազն նույն ոճի երեք ներկայացուցիչների հետ միասին: Եթե աշխատել, ապա գոնե երկու տեղ: Եթե սովորել, գոնե երկու մասնագիտացումներով:
   Գիտեք, որ այդպես էլ անում եմ: Միշտ արել եմ...Դա սկսվեց, երբ միջնակարգ դպրոցին զուգահեռ սկսեցի երաժշտական դպրոց հաճախել: Հետո պարն ավելացավ: Հետո դրանց փոխարինեցին ընդունելության քննությունների համար անհրաժեշտ առարկաների պարապմունքները. կրկին առնվազն երեքը:
   Երբեմն ինձ թվում է, որ սխալ եմ անում: Շատ եմ ուզում մի բանի վրա կենտրոնանալ ու խորությամբ ուսումնասիրել: Օրինակ` իսպաներենը: Բայց ոնց? Բա մի հատ ֆրանսերենով լեզուս չկոտրեմ? Այնպես, որ չկարողանամ ճիշտ արտասանել բառերը..որ խառնեմ ամեն ինչ իրար: Բա մի հատ էլ իմ անգլերենով ուղեղումս լեզուների քերականական  ու համակարգերի նկարագրերը վերջնականապես չխառնեմ իրար? Անհնար է...
   Սիրում եմ լողալ...Բայց միայն լողով զբաղվել չեմ սիրում: Պիտի գոնե վազեմ կամ քայլեմ:
   Սիրում եմ անգլերենս, սիրում եմ: Բայց իսպաներենն ու ֆրանսերենն իմ կիրքն են:
   Սիրում եմ կարդալ, շատ եմ սիրում: Բայց ստեղծագործել ու քննադատել էլ եմ սիրում:
   Ու ինչքան սիրում եմ երգեր լսել, երեք այդքան սիրում եմ ինքս երգել ու նվագել:
   Ու ոնց եմ սիրում պատրաստել ու համով բաներ ուտել:
   Ամեն ինչից` մի քիչ- մի քիչ:
   Այսպես էլ կապրեմ միշտ:
   Ամեն ինչից գաղափար կունենամ, բայց ոչինչ էլ մինչև վերջ չեմ յուրացնի:
   Իսկ դա հնարավոր է? Ով է ինչ-որ բան մինչև վերջ յուրացնում? Երևի մեր երազանքների իդեալական մարդը, ով գոյություն չունի անգամ իմ պատկերացումներում....