Բայց գալիս է մի օր, երբ փոխվում են անգամ սկզբունքները: Ու ես, որ միշտ ասել եմ գնամ ճակատս խփեմ ապակուն, համոզվեմ, որ ապակի է, ես, որ միշտ ասել եմ, թեկուզ ես իմաստուն չեմ, թող հիմար լինեմ, բայց ես իմ սխալների վրա եմ սովորում, ես այսօր սովորեցի ու սովորում եմ մի գձեթե անծանոթ մարդու սխալների վրա: Ուղղակի այլ է, երբ տեսնում ես մեկին, ով քեզ վախենալու չափ նման է, ու տեսնելով, թե ինչպես են կողքից նայվում նրա արարքները, իրոք տեսնում ես քեզ կողքից, ու սկսում ես մտածել " Միգուցե իրոք հնարավոր է սովորել ուրիշների սխալների րվա".. " թե ես ուղղակի էլ հիմար չեմ":
Չգիտեմ, բայց նորհակալ եմ այդ մարդուց, ես միանշանակ շատ բան հասակաց, ատ ավելին, քան կարող եմ ուուզում եմ ասել: Մեկ-մեկ լավ է, երբ քեզ կողքից ես նայում, բայց որպեսքի դա անես, պետք է կողքիդ լինի մեկն, ում միջով դու քեզ նայես:
