Պարզ ճշմարտություններ

Հավատամ, որ խաբեք,
Թե չէ` իմաստ չկա:
Ձեզ ներեմ, որ կոպտեք,
Թե չէ` հավես չկա:

Ես սպասեմ` ուշանաք,
Կարծես թե ժամ չունեք,
Հանդուրժեմ` չափն անցնեք,
Կարծես թե հիմար եմ:

Դմբոյին ճամփա տանք,
Ինքնուրույն չի հասնի:
Խելոքի գլխին տանք,
Թե չէ մեզ տա կանցնի:

Ես լռեմ, դուք խոսեք,
Այդպես է դրվածքը:
Մոռանամ` դուք հիշեք,
Սա է խառնվածքը:

Ես կարդամ, դուք պատմեք,
Դուք գրեք, ես կարդամ:
Ես ուզեմ, դուք մերժեք,
Դուք չուզեք, իսկ ես տամ:

Ես սպասեմ, մոռանաք,
Մոռանամ, հայտնվեք,
Դուք սպասեք, ես` գնամ,
Ես սպասեմ` դուք չգաք:

Հավասարակշռության մասին

    Ես շատ վստահ եմ, որ հավասարակշռությունը կարևոր է: Այնքան կարևոր է, որ երբեմն մեր հասկանալու սահմանից դուրս բաներ են տեղի ունենում: Ու դա միայն հավասարակշռությունը պահպանելու համար:
   Իմ` անուղղելի լավատես լինելը անգամ չի օգնում, որ ես չզգուշանամ, երբ իմ կյանքի բոլոր ոլորտներում ամեն ինչ շատ լավ է լինում: Գիտեմ` վաղ թե ուշ. մի տեղ մի բան կլինի....որ հավասարակշռության գամ: Եթե աշխատավայրում է ամեն

ինչ չքնաղ, պիտի տանը մի խնդիր լինի` կենցաղային կամ ընտանեկան:  Եթե գործերս խառն են, ուրեմն ընկերներիս ու բարեկամներիս հետ լավ ժամանց է սպասվում: Եթե բարեկամներս չաղ ու բախտավոր են, ուրեմն դասերս պիտի այնքան շատանան, որ Ֆեսբուք մտնելու ժամանակ չունենամ: Եթե արտաքինս է լավանում, անպայման առողջությունս մի բարև կուղարկի: Ու այսպես միշտ: Ուշադրություն եմ դարձրել... ՄԻՇՏ..Չեմ կարծում, որ միայն ինձ մոտ է այսպես: Երևի պետք է, որ այսպես լինի: Երևի դա է հավասարակշռության հասնելու եղանակը...թե չէ. եթե ամեն ոլորտում ամեն ինչ լավ լինի, երես կառնենք:

Ավելորդի մասին

  Ամեն ինչ չափի մեջ է գեղեցիկ, մնում է չափը սահմանել կամ սահմանածը գիտակցել:

  Մեկ-մեկ մի բանի վրա էնքան եմ բևեռվում, որ ամեն ինչ հակառակն է ստացվում: Պետք չի  ձգտել ավելի լավին, քանի կլինի: 

  Մեկը կար, ուղղակի ծանոթ, հավատացեք, իրանից ավելորդ սպասումներ ունեի, մտածում էի` խելոք մարդ դուրս կգա, չի հիասթափեցնի, չի խանգարի, կսատարի..Վերջերս ցավով ընդունեցի, որ խեղճը մեղք չունի, որ ես ավելորդ սպասումներ ունեի, իսկ ինքն ուղղակի մեծացող անձ է..ինձ ոչնիչ էլ պարտավոր չի:

   Երեկ ընկերուհուս մի պահ ուզեցա ընդառաջ գնամ, գնամ օգնեմ, մեկ էլ հասկացա, որ ախր ինքն ինձ չի խնդրել, խնդրել ինչ, չի էլ ակնարկել, որ կարիքս ունի...էլի ավելորդ էի անհանգստանում... պիտի գնայի, օգնեի, հետո ոնց որ միշտ ինձ անբավարար գնահատված զգայի, խեղճին, ով իրականում գանձ ընկեր է, հոգուս շատ խորքում մեղադրեի..ում էր պետք է...եւ ասեցի. "Ավելորդություններիդ վերջ տուր": Տեղս մնացի:  Իմաստուն որոշում էր..տենց պարզվեց: Համ ինքն էր գոհ, համ ես իմ կոմֆորտի գոտուց ներս մնացի:

  Մեկ-մեկ կաշվից դուրս ենք գալիս, որ մեկին օգնենք, որ մի բան անենք...ու պարզվում է նմանատիպ դեպքերի ճնշող մեծամասնությունը ավելորդ են: 

գուգլի օգնությամբ գողացած նկար 

   Մի անգամ ինձ մեկն ասաց, որ ես իրան իր ուզածն առանց խնդրելու էլ տալիս եմ, էլ ինչի խնդրի: Նա էլ է իմաստուն: Երևի պետք չի ավելորդ հոգատար լինել, ավելորդ նվիրվել, ավելորդ ժամանակ տալ, ավելորդ գիտոլիք տալ: Ամեն ինչ չափի մեջ է պետք:  Միայն սերն է ,որերբեք ավելորդ չի լինում..երբեք, եթե ճիշտ ենք ուղորդում ու ճիշտ միջոցներով արտահայտում: Սիրելիներին պետք է նրանց ուզածը տալ, ոչ թե մեր ենթադրությամբ նրանց ուզածը:

  Թեթև է պետք ապրել, ու առանց ավելորդությունների: Առանց ավելորդ ափսոսանքի: Մեկ-մեկ պիտի մի կողմ քաշվենք ու առանց ավելորդ հոզմունքի ապրենք: Ճիշտ եմ ասում: