Ինչ ենք անում մինչև մահ?
Սովորում ենք..սովորում ենք ապրել և սովորում ենք, որ ապրենք: Որ լավ ապրենք:
Սովորում ենք միշտ, անգամ հաճախ մեր կամքից անկախ, ու դա հիասքանչ է:
Սովորելը զարգանալու նախապայմանն է. իսկ եթե չենք զարգանում, էլ ինչու ենք ապրում:
Ես սիրում եմ, երբ տեսնում եմ անգլերեն սովորող "տյոտյաներին" ու "ձյաձյաներին", որոնց թիվը, բարեբախտաբար, գնալով աճում է: Հաճելի է տեսնել, թե ինչպես է թոշակի անցած տատիկը թոռնիկին դասերում օգնելիս կրկին սովորում մոռացածը: Ավելի հաճելի է, երբ մի նստարանի ոմտ իրար կողքի նստում են 16 և 61 տարեկան ուսանողները..բայց այդպիսի բան մեր երկրում ես չեմ տեսել:
Արտասահմանում ընդունված է նորմալ ընդունել մեծ տարիքում նոր մասնագիտություն կամ անգամ առաջին մասնագիտություն ձեռք բերող մարդկանց, իսկ մեզ մոտ` ոչ: Բայց տեսնելով "եվրոպական ստանդարտների" ինտենսիվ ներթափանցումը և ադապտացումը մեր երկրում, կարող եմ հուսալ, որ այդ օրը հեռու չէ:
Ուղղակի դժվար կլինի, քանի որ անգամ հասարակական տրանսպորտում գիրք կամ ամսագիր ընթերցող ուղևորին այնպես են նայում, կարծեղ այդ "գիտունիկը" Լուսնից հենց նոր իջավ մեր մոլորակ: Այդպիսի հայացքով Լոնդոնում նայում են այն ուղևորին, ով առանց 'կարդալիքի" է տրանսպորտ նստել: Ի միջի այլոց, տրանսպորտում միայն գրքում կարդացածը չէ, որ մեզ կրթում է: Անգամ լիքը ավտոբուսում անհարմարավետ երթևեկելիս մենք այնքան բան ենք սովորում.սովորում ենք մի կերպ կանգնել ու չուշաթափվել, չխեղդվել ու ջղայինների հետ կռիվ չանել, սովորում ենք հանդուրժել ու զիջել: Քիչ բան է?
Սովորում ենք..սովորում ենք ապրել և սովորում ենք, որ ապրենք: Որ լավ ապրենք:
Սովորում ենք միշտ, անգամ հաճախ մեր կամքից անկախ, ու դա հիասքանչ է:
Սովորելը զարգանալու նախապայմանն է. իսկ եթե չենք զարգանում, էլ ինչու ենք ապրում:
Արտասահմանում ընդունված է նորմալ ընդունել մեծ տարիքում նոր մասնագիտություն կամ անգամ առաջին մասնագիտություն ձեռք բերող մարդկանց, իսկ մեզ մոտ` ոչ: Բայց տեսնելով "եվրոպական ստանդարտների" ինտենսիվ ներթափանցումը և ադապտացումը մեր երկրում, կարող եմ հուսալ, որ այդ օրը հեռու չէ:
Ուղղակի դժվար կլինի, քանի որ անգամ հասարակական տրանսպորտում գիրք կամ ամսագիր ընթերցող ուղևորին այնպես են նայում, կարծեղ այդ "գիտունիկը" Լուսնից հենց նոր իջավ մեր մոլորակ: Այդպիսի հայացքով Լոնդոնում նայում են այն ուղևորին, ով առանց 'կարդալիքի" է տրանսպորտ նստել: Ի միջի այլոց, տրանսպորտում միայն գրքում կարդացածը չէ, որ մեզ կրթում է: Անգամ լիքը ավտոբուսում անհարմարավետ երթևեկելիս մենք այնքան բան ենք սովորում.սովորում ենք մի կերպ կանգնել ու չուշաթափվել, չխեղդվել ու ջղայինների հետ կռիվ չանել, սովորում ենք հանդուրժել ու զիջել: Քիչ բան է?
