29.07.2013

Քո նկարագիրը

Դու իմ միակ, իմ սիրասուն, իմ շատ սպասված անակնկալ,
Իմ աչքերի, իմ մտքերի, իմ խոսքերի հասցեատեր,
Համբերատար ու սառնարյուն, միշտ կրվարառ ու պահանջկոտ,
Դու չլինեիր, ես չէի սուրա դեպի վերև, դեպի մեզ մոտ:

Ինձ սպառնացող, ահագնացող մի փոթորիկ՝ ուժեղ, սաստիկ,
Rainy kiss- Leonid Afremov
Քեզ ուժասպառ անող մի ուժ, ինձ հոգնեցնող համառութուն,
Ու չպարտվող, միշտ պայքարող մի լռություն այդքան խոսուն,
Մի զույգ աչքեր՝ վեհ ու փայլուն. այս ամենը քեզ է ներկում:

Դու մի կտոր միս ու արյուն, դու մի հզոր ուժ ու կորով,
Խենթ մոլեգնող փոթորկի պես վրա հասնող աղետ լինես,
Ես վախենամ, զգուշանամ, բայց, միևնույն է, զոհդ դառնամ,
Իսկ դու տխրես, ու ընդունես, թե հաղթողը ես էի մեր մեջ:

Ես հեռանամ, դու ինձ սպասես: Դու հեռանաս, ես կարոտեմ:
Լինես ինձ հետ օտարի պես ու հարազատ, ոնց որ երբեք:
Ամեն խոսքդ մտքիս համար դառնա վերմակ՝ փափուկ, թեթև
Աչքիդ փայլը սրտիս համար լինի մի մեծ ցնծության ծես:

Ես քեզ սիրեմ, դու չընդունես: Երբ դու սիրես, ես վախենամ:
Դու ինձ սպառնաս, զգուշացնես, չխոստանաս, ես հավատամ:
Դու միշտ լինես, ապրես, շնչես, քո ժպիտով հանգստանամ,
Եվ աշխարգը չհասկանա, մենք ով եղանք իրար համար:

Գողացված աղոթք

Ճամփա ենք ընկնում վաղ առավոտյան:
Երկար, շատ երկար տաս ժամ ու մենք մեր պապերի հողի վրա ենք: Առաջինն, ինչ զգում եմ, ահն է: Ամեն ինչ իմն է, ու ես օտար եմ: Ես հերթական այցելու եմ, զբոսաշրջիկ եմ, հյուր եմ գնացել...ինքս ինձ:
Քաղաքի անմիջապես կենտրոնում վեր են խոյանում երկու ահռելի մեծ շինություններ.կողք կողքի կպարտ կանգնած են թուրքական մզկիթն ու իր կամքին հաքկառակ դավանափոխ արված ու դեռ ավելի հպարտ, կարծես տեսածի ազդեցությունից ավելի մուգ մոխրագույն ու մռայլ դարձած հայկական եկեղեցին: Տեսնում եմ թե չէ մտածում եմ՝ տեսնես կկարողանանք ներս մտնել: Կարող էինք, բայց մի պայմանով՝ ոտաբոբիկ ու գլխաշորով:
Մտնում եմ ներս....չեմ հասցնում աչքերս վերև հառել ու զննել հայկական որմնանկարները, որ վախից թաքնվել են կարմիր գորգերի հետևում, երբ բախտի բերմամբ մեզ հետ ճանապարհորդող քահանան, կարծես կարդալով ներսում գտնվող մի քանի հայերիս միտքը սսկսում է աղոթք ասել:
Միանգամից վերանում եմ...Սիրտս եկեղեցու գմբեթից ինձ է նայում..Չեմ տիրապետում մարմնիս...Ձեռքերս պարզում եմ ու շարունակում Տերունականը..չորրորդ բառից նկատում եմ, որ ձայնս հեծկլտոցի է վերածվել և երգս հեկեկոցով է շունչ առնում:
Ծնկի եմ ընկնում ու ողբում...ու լսում եմ գետնին գամվող ուժասպառ ոտքերի դրմփոցը...մեկս մյուսի հետևից  ընկնում ենք..ընկնում դեպի հավատքի, վեհության, ցավի, ափսոսանքի, կորստի ու ձեռքբերման բարձունք:
Մի պահ կատարյալ երջանիկ եմ,...,Հետո սկսում եմ հանցանքի վայրում բռնված գողի պես գլուխս դեսուդեն թեքել ու փնտրել տան նոր տերերին, որոնք արդեն եկել ու դուրս են հրավիրում մեզ:
Բայց մենք գողացանք:
Հասցրինք գողանալ մի աղոթք, որ մերն էր:

Դու լինես

Գամ տուն, որովհետև այստեղ դու ես...
 Ապրեմ, որովհետև դու ինձնով ուրախանում ես: ժպտամ, քանի որ ժպիտս քո աչքերը փայլացնում է:
Ապագայի պլաններ կազմենք ու խոսենք ժամերով: Միմյանց մտքեր կարդանք, ու կոպտենք՝ լավ իմանալով իրական նշանակությունն ամեն բառի:
Սպասեմ քեզ..զանգիդ սպասեմ..քեզ տեսնելուն սպասեմ...քո բարի խոսքին սպասեմ:
Զայրացնեմ քեզ...հոգուդ հետ խաղամ...տանջենք իրար..բայց դու լինես:
Հույսս կտրեմ..որոշեմ քեզ մոռանալ, ջնջել, սպանել...բայց դու լինես:
Քեզ սիրեմ ու հարգեմ, հիանամ, սովորեմ, որ քեզ հասնեմ, սովորեցնեմ, որ ինձ հասնես: Դու լինես: Միշտ լինես: Անկախ ամեն ինչից լինես:
Երբ ուրրիշները լինեն, լինես: Երբ մենակ լինեմ, լինես:
Երբ դառնացած լինեմ, մխիթարես: Երգեր ուղարկես, նամակներ գրես: Միշտ սպասես: Ինձ ՞անտանելի՞ պիտակես ու սիրես, ոնց որ հիմա, ոնց որ միշտ: Ու հեռուներից շտապեմ քեզ մոտ: Ու ամենալավ լողափին ու ամենամաքուր ծովում երազեմ, որ դու էլ դա վայելես: Որ միշտ լինես: Դու լինես: 
Իմ կես, իմ հակապատկերի, իմ շարունակություն, իմ միակ....
Քանի դեռ դու լինես...ու ես լինեմ...մենք կլինենք:
Եթե դու լինես...