Վերնագիրս չափից դուրս առօրյա խոսակցական է..ինչևէ..այդպես ուզեցի, ընդունեք ու գնահատեք իմ անմիջականույթունը...կամ մի ընդունեք ու մի գնահատեք...Ըստ ինձ` որևէ բանի հերքումը դրա իսկ ամենահիմնավոր հաստատումն է:
Վերջին նախադասության մասին շատ մի մտածեք..Խնայեք ձեզ, համ էլ` մտածելը վտանգավոր է, հատկապես մեր սեռի ներկայացուցիչների համար:
Теперь по теме
Շուրջս շատ շատերը հոգնած են ու հավես չունեն ոչնչի` ոչ դասի, ոչ գործի, որ զվարճանքի, ոչ տառապանքի, կատարելապես սպառված են: Իսկ ես թարսի պես ունեմ լիքը հավես ու լիքը դրական էներգիայով "իրանց անհավես ջանը տանջելու հավես":
Ու նայում եմ բոլորի աչքերին. մարդիկ ճիշտ են ասում, հավես չունեն, էներգիա չունեն, ուժ չունեն, իսկ այս ամենն ունենալու ցանկություն անգամ չունեն: Ինչ վատ ա չէ?
Լուրջ, մի հատ գնացեք հայելու մոտ ու ուշադիր նայեք ձեր աչքերին. եթե հոգնած ու տառապած հայի թախծոտ աչեեեեեեեեեեր չունեք, ուրեմն...ուրեմն զտարյուն հայ չեք: Այն, որ հայկական գենոֆոնդը թուրքերի հանդեպ ատելությունից բացի ժառանգներին է փոխանցում նախկին սերունդների տառապանքը, հոգնածությունն ու դարդն ու ցավը, ես չեմ բացահայտել, այլ լուրջ -ակնոցավոր -ձյաձյա- գիտնականները:
Բայց եկեք մի պահ փորձեք մեզ ամերիկացու տեղ դնել...
Չեմ ասում ֆասթֆուդվենք, ապուշանանք, այլ ասում եմ սկզբնական շրջանում թեկուզև արհեստական, իսկ հետագայում ավելի ու ավելի բնական դարձող ժպիտ ու հավես, էնտուզիազմ, ինտենցիա ու տենց սիրչուն բառեր դնենք աչքերներիս ու դեմքներիս...
Վայ, ինչ լեզվով ու ոճով եմ գրում...Ամոթ ինձ...Կներեք, գրագետ գրելու հավես չունեմ:-2222 Ներեցեք, իմ սիրելի դասախոսներ
Հա, ինչ էի ասում? Հա, եկեք մի հատ զվարթանանք էլի, եկեք մի հատ ուրախանանք էլի, եկեք նոր անջատված հարթուկի դեմքով չապրենք էլի, եկեք հավես չունենալու հավես չունենանք ու արդյունքում հավես ունենանք էլի...ու եկեք չնեՌվայնանանք նրանց "վրա", ով "մեզին հաԳաՌակ" հավես ունի, տրամադրություն ունի, էներգիա ունի ու լիքը բան ա հասցնում անել:
Ուֆ, էլ գրելու հավես չունեմ...ես էլ եմ հայ..ես էլ եմ հոգնած ու ծեր ազգի ներկայացուցիչ:
Բայց եկեք "քիչ մը ամերիԳանանք էլի"` բառի հաղորդակցա-տեղեկատվական նշանակությամբ: Եկեք հավես ունենալու հավես ունենանք, խնդրում եմ, եկեք, գալիս եք?-
