Վերջերս այնքան գաղտնապահ եմ դարձել, որ անգամ փողոցում քայլելիս նայում եմ, թե արդյոք պատահական անցորդը չնայեց իմ ձեռքի պայուսակին, մատանուն, հագուստիս, ակնոցիս, ու ինձ թվում է, որ ամեն մի հայացք ինձ գաղտնազերծում է իրենց աչքերում: Իսկ ես դա այնքան չեմ ուզում: Չէ, հոգեկանս ավելի քան հավասարակռված վիճակում է...պարզապես
Պարզապես, երբ մեկ, երկու, երեք, չորս անգամ գաղտնիքս ընկերներիս հայտնելով ինքս իմ գլխին ձախողումներ եմ հավաքել, հասկացել եմ, որ որքան քիչ մարդ իմանա իմ նախագծերի մասին, այնքան քիչ մարդ կցանկանա դրանց տապալումը, իսկ այդպիսիք, այո, կան:
Ես սնահավատ չեմ...Բոլորն էլ վստահում են մարդկանց..դե բոլորին չէ, ուղղակի:
Իսկ ես առհասարակ դադարել եմ վստահել մարդկանց: Ոչ ոքի չեմ վստահում: Արդյոք ես եմ մեղավորը, թե իմ կողքին են անվստահելի մարդիկ: Հավանաբար` առաջինը: Ու ոնց ես ելք գտնեմ այս անհավատ ու անվստահելի իրավիճակից: Գնամ կորեմ:
Պարզապես, երբ մեկ, երկու, երեք, չորս անգամ գաղտնիքս ընկերներիս հայտնելով ինքս իմ գլխին ձախողումներ եմ հավաքել, հասկացել եմ, որ որքան քիչ մարդ իմանա իմ նախագծերի մասին, այնքան քիչ մարդ կցանկանա դրանց տապալումը, իսկ այդպիսիք, այո, կան:
Իսկ ես առհասարակ դադարել եմ վստահել մարդկանց: Ոչ ոքի չեմ վստահում: Արդյոք ես եմ մեղավորը, թե իմ կողքին են անվստահելի մարդիկ: Հավանաբար` առաջինը: Ու ոնց ես ելք գտնեմ այս անհավատ ու անվստահելի իրավիճակից: Գնամ կորեմ:
