Մատիտի մասին

Երբևէ պատահել է, որ բթացած մատիտը վերցնեք, որ ծայրը մի փոքր սրեք, ու կոտրվի?
Պատահում է չէ?
Վերցնում ես մատիտը, մտցնում սրիչի մեջ, կես պտույտ էլ չես հասցնում անել, ու այն կոտրվում է: Երբեմն անգամ ոչ թե ծայրից, այլ փայտն էլ հետը: Ինչու?
Որովհետև պահը որսալ է պետք:
Մարդիկ էլ են մատիտի նման. մի վայրկյան ուշացրիր, կոտրվեց:
Իսկ ինչ է լինում կոտրված մատիտը? Պտտում ես, պտտում, պտտում ու էլի սկսում է գրաֆիտով ծայրն երևալ: Ու էլի պիտանի է: Կամ ուրախանում ես, կամ կարծում, որ այդպես էլ պիտի լիներ: Բայց չէ որ կան մատիտներ, ու թույլ տվեք` նշեմ, բավական որակյալ մատիտներ, որոնք չգիտես ինչու կոտրվում են ու այդպես էլ շարունակում չսրվել..անընդհատ կոտրվելով, մատիտը դրսից նույն փայտն է, իսկ գրաֆիտը ճաքել է ու կոտրվել, էլ չես կարող կյանքի կոչել, պիտի նորը գտնես: Իսկ միգուցե դա քո սիրելիի նվիրած մատիտն էր: Միգուցե դա այն մատիտն էր, որը քեզ մայրդ էր նվիրել, միգուցե ընկերուհիդ, միգուցե հարևանի երեխան, միգուցե անտունը, միգուցե գտել էիր պատահաբար, միգուցե...Միգուցե այդ մատիտն ուղղակի քոնն էր...Միգուցե...

Սա էլ իմ մտորումների աղբյուրը...այրել խարույկի վրա '-)

 Իսկ մարդիկս նման ենք մատիտների:

Ինչքան եմ փոխվել ես

Սկզբում հաճելի էր, երբ ծանոթներս ասում էին, որ փոխվել եմ, բայց հիմա նեղվում եմ. չեմ փոխվել, գտել եմ:
Երբ ներսդ լավ է, դուրսդ էլ է փայլում: Հաշվի առեք` որ "լավ" չի նշանակում հանդարտ: Իմ պարագայում` հանդարտ, խառը, բուռն, անտարբեր, թեժ...
Ուղղակի ավելի ուժեղ եմ զգում կյանքի համը. ոնց որ կյանքիս վրա դարչին ու մեխակ լցրած լինեմ:
Ուղղակի սկսել եմ ապրել պահով, երջանկանալ պահով, չտխրել, չհիասթափվել, այլ ընդունել ամենն, ինչ ինձ համար է:
Էլ չեմ ընբոստանում, էլ չեմ փորձում հեղափոխություններ անել. կարևորը` ես ինձ ճիշտ պահեմ, ճիշտ, որ հետո չփոշմանեմ:
Պետք է անել այն, ինչ ուզում ենք. կյանքը կարճ է վարանելու ու սեփական ցանկությունները առանց հիմնավորման մոռացության մատնելու համար: 
Պետք է թեթև ապրել, վայելել, ժպտալ ու փայլել:
Եթե մի փոքր ուշադրություն դարձնենք, կհասկանանք, թե որքան հաճախ է ամեն ինչ առանց մեր միջամտության դասավորվում այնպես, ինչպես մենք էինք ուզում, բայց հավանաբար ամաչում էինք արտահայտվել:
Վստահեք ինքներդ ձեր բախտին ու հաջողությանը ու երջանիկ եղեք: Փայլեք:

Մի բանի վրա շատ չկենտրոնանալու մասին

Երբ մի բան ենք ուզում, սենց հոգով-սրտով ուզում ենք,պ իտի շատ չբևեռվենք այդ գաղափարի շուրջ: Երբ մի բանի վրա շատ ենք կենտրոնանում, դադարում ենք նկատել մնացյալը, միայն ու միայն մեր նպատակի համար ենք ապրում, ու կյանքի հավասարակշռությունը խախտվում է, ամեն ինչ խառնվում է իրար, մեզ մոտ առաջանում է անարդարացված վատնումի զգացում:

Չգիտեմ ուրիշների մոտ ինչպես, ինձ մոտ այսպես է. ես մի բան շատ եմ ուզում, հետո ավելի շատ, հետո չեմ ուզում, հետո շատ-շատ-շատ եմ ուզում, հետո այն անհասանելի է դառնում, անիրականանալի: Ու ես դադարում եմ դա ուզենալ: Ու ձեռք եմ բերում դա:

Հենց դադարում եմ բևեռվել դրա վրա, այն ինքն է բևեռվում իվ ուղղությամբ, գալիս ու ընկնում ձեռքս:

Պետք է ուշադրությունը հավասարաչափ բաշխել բոլոր կարևոր հարցերի վրա, ու չափից շատ չսատարել մեկը, ու ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես պիտի լինի: 

Some things are meant to be...

Ծամոնը

Վերցնում եմ մոխիտոյի համով ծամոնի տուփը ու միջից երեք կտոր գցում բերանս, ու սկսում ինտենսիվ ծամել:

Իհարկե, երեք մի քիչ շատ են իմ` ոչ լեննականցու բերանի համար, բայց ես չեմ հանձնվում:

Լնդերս, այտերս, ատամներս ցավում են, բայց ես շարունակում եմ դիմադրել:

Ահա փափկեց, ու ես հաղթեցի:

Ծամում եմ ինտենսիվ, շատ ուժեղ սեղմելով, վրեժ լուծելով:

Ու ես` հիմարս, չեմ հասկանում, որ ծամոնը մեղավոր չի: Ծամոնը մեղք չունի: Ծամոնը պատասխանատու չի իմ ու նրա հիմար բնավորության համար, մեղք չունի, որ մենք իրար տանջելուց, իրար ցավեցնելուց հաճույք ենք ստանում, հաջույք, նման այն հաջույքին, որ ստանում ենք կոպիտ ծամոնի մի քանի կտոր փափկեցնելուց:

Ծամոնը մեղք չունի:

Մենք ենք մեղավոր:

Նա

Նա սիրում է կյանքը...շատ-շատ: Ներում է հեշտ ու մոռանում արագ: Նա սիրում է քայլել, սիրում է Ջեյսոն Մրազի ու Պալոմա Ֆեյթի երգերը, ոգեշնչվում է Ջիմ Քերիի պոզիտիվիզմով ու թեթևությամբ: Նրան բնորոշ է մանրուքների վրա ուշադրություն դարձնելը, երբ դա անսպասելի է, ու կարևոր բաներ անտեսելը, երբ դա անհնար է թվում:
Չի հավատում պատահականությունների:
Նա կարող է երկար հանգել մի եզրակացության, որն ինքն իսկ ոչ ճշմարիտ կապացուցի առաջին անհրաժեշտության դեպքում:
Նա սիրում է նվիրվել` գաղափարների, մարդկանց:
Նա սիրում է սիրել, շատ է սիրում սիրվել: Շատ ինքնաբավ է: Ունի շատ զարգացած ինտուիցիա` վախենալու չափ դիպուկ:
Նա հավատում է: Հավատում է Աստծուն, հավատում է կյանքի արդարությանը, հավատում է բարու հաղթանակին, հավատում է մարդկանց:
Նա չի սիրում հիասթափվել, բայց շատ հաճախ է այդ զգացումն ապրում:
Նա սիրում է շոկոլադե ռոտբուշ ու ոգելից խմիչք, սիրում է կաթնամթերք ու շոկոլադ: Նա չի սիրում կաղապարում ու սահմանափակումներ:
Սիրում է վերանալ գրքերում, որոնց ընթերցանությունը երբեք ավարտին չի հասցնում:
Նա սիրում է երաժշտությունը, սիրում էր ժամեր վատնել ֆեյսբուքում, սիրում է կտրուկ քայլեր անել: Սիրում է ապացուցել: Խոստումներ է տալիս, որ հետո կատարի:
Սիրում է ջուրն իր բոլոր դրսևորումներում, պաշտում է լողավազան այցելել և բնության հոտը վայելել` ցանկալի է ականջակալների ուղեկցությամբ:
Սիրում է սնվել դրսում, թեյել բացօդյա սրճարաններում: Սիրում է սուրճով կամ կակաոյով լի թղթե բաժակը ձեռքին քայլել փողոցում:
Նա սիրում է հնարել, սիրում է ապրել իր հնարած աշխարհում, չէ...աշխարհներում:
Նա անպայման կհասնի իր ուզածին, քանի որ իր ուզածն այն է, ինր իրենն է:
Նա երբեմն չի սխալվում, նվիրվում է անմնացորդ ու կոպտում սիրելիներին:
Նա թանկ է ինձ համար, ես սիրում եմ նրան, նրա մեջ է իմ կյանքն ու մահը:
Նա ես եմ:

Սիրելիներին ազատություն տալու մասին

 Վերջերս նկատել եմ, թե որքան կարևոր է թույլ տալ, որ մեր սիրելիները անեն այն, ինչ իրենք են ուզում: Եթե մի փոքր ուշադիր լինենք, կնկատենք, թե որքան շատ ենք մենք փորձում ղեկավարել, ուղղորդել մեր սիրելիներին: Ուզում ենք, որ այն անեն, ինչ ըստ մեզ ճիշտ է. չէ որ մենք մեր սիրելիների լավն ենք ուզում, չէ որ մենք ուզում ենք, որ իրենք իրենց լավ զգան...

  Ճիշտ են ասում, որ երբ ազատություն ենք տալիս, նրանք ում մենք պետք ենք, գալիս ու ամրանում են մեր կողքին: Ազատությունից թանկ բան չկա: Սիրելիներին կամքի, ցանկությունների ու գործողությունների հարցում ազատություն տալը շատ ավելի դժվար է, քան հնչում է, ու շատ ավելի մեծ սեր ու համբերություն է պահանջում: 

Երբ ազատություն ենք տալիս, մենք մեզ պակաս պատասխանատու ու ավելի ուժեղ ենք զգում: Ու սիրելին, լինի դա ծնող թե սիրեցյալ, կգնահատի մեր այդ "զոհողությունը" ու կհավաստիացնի, որ վտահությունը ստուգելու այս տարբերակն այնքան էլ վատը չի` իհարկե ճիշտը պարզելու համար:

Ամենքին` իրենը

Պատահում է տրանսպորտով երթևեկում ենք, մեկ էլ խցանում է հանդիպում: Ու մենք ամեն կերպ ուզում ենք տեսնել դա, պառզել, թե ինչ է տեղի ունեցել, մեր կարծիքն ասել, միգուցե միջամտել, բայց ինչու: Պիտի հետաքրքրվենք միայն նրանով, ինչ մեզ վերաբերում է, ինչ մեզ համար է նախատեսված, ինչի հասցեատերն ենք մենք:

Տկարը

...Իմ տկար ծանոթուհին է նա:
   Նա այնքան բացասական լիցքեր է փոխանցում բոլորին, որ մարդիկ հաճախ պարզապես խույս են տալիս նրա հետ որևէ կերպ առնչվելուց: Իսկ ես գիտեմ, թե նա ինչու է այդպիսին:
   Նա սիրում է ծաղրել այլ մարդկանց, սիրում է քմծիծաղ տալ, սիրում է կոպտել` պաշտպանելով իր փխրուն "ես"-ը ուրիշ "ես"-երի հնարավոր հարվածներից:
   Նա սիրում է գաղտնիքներ ունենալ, դրանք պինդ-պինդ փայփայել, ու նրա մտքով անգամ չի անցնում, որ դրանք գրված են իր ճակատին, իր աչքերում: Համենային դեպս` ես դա առանց ակնոցի էլ եմ կարդում:
   Իսկ այն լարվածությունը, որ կա նրա շուրջ, անգամ տեսանելի է:

   Ախր խեղճն ընդամենը ուշադրություն ու ջերմություն է մուրում, ուշադրություն ու ջերմություն, որոնց կարիքն ունի ու որը ինչ-ինչ պատճառներով չի ստանում: Նա բղավում է իր տկարության մասին, իսկ հասարակությունը նրան պարզապես որպես կոպիտ ու գոռոզ է որակավորում:
   Սիմպտոմների նկարագրությունից հետո հիվանությունն ախտորոշելը բարդ գործ չէ. նա պարզապես տկար է:
   Ուզում եմ, որ այնքան ներքին ուժ ունենա, որ ոչ թե վիրավորի, այլ հաճոյախոսություն անի, ոչ թե կոպտի, այլ մեղմի լարվածությունը, ոչ թե չարանա, այլ ների:
   Բոլորս էլ երբեմն տկարանում ենք, ու կյանքը բարդ է ընկալվում, ու մարդիկ` նենգամիտ: Երբեմն, քիչ չափաբաժնով տկարանալն անգամ շատ օգտակար է: Չէ որ որքան էլ բանալ չհնչի, եթե չլինի խավարը, չի գնահատվի լույսը:
   Առողջություն տկարներին:

Ճիշտ աղբյուրների մասին

   Միշտ ասել եմ, որ ամենակարևոր բանը, որ բուհն ինձ սովորեցրեց, ճիշտ աղբյուրներից օգտվելն է: Կարևոր է իմանալ, թե որ գրքից, ու կայքից ու որ անձից կարող ես ստանալ այն տեղեկատվությունը, որն անհրաժեշտ է քեզ:   

     Հույզն էլ է տեղեկատվություն:

   Սովորենք օգտվել ճիշտ աղբյուրներից. ճիշտ մարդկանցից ստանանք այն հույզերը, որոնց կարիքն այդ պահին ունի մեր ներաշխարհը: Սա երջանկության գաղտնիքներից մեկն է, թերևս:  Բնավ խորհուրդ չեմ տալիս օգտագործել շրջապատի մարդկանց մեր ներքին կարիքները բավարարելու համար. վստահ եղեք, եթե դիմացինը չուզեցավ, երբեք չի տա ձեզ այն, ինչ փորձում եք վերցնել: Միշտ առկա է լուռ փոխհամաձայնությունը, որի մասին ընդունված չէ բարձրաձայնել, բայց ցանկալի է դա նկատել, գիտակցել ու գնահատել:
      Չմոռանանք նաև, որ մեր հույզերը մեր ընտրությունն են: Շրջակա միջավայրն, իհարկե, շռայլորեն հույզերի տեսքով տեղեկտվություն է տարածում, սակայն մինչև մենք պատրաստ չլինեն և չուզենանք, չենք թողնի, որ դա անդրադառնա մեզ վրա, չենք ընկալի այն: Ուղղակի սա ենթագիտակցորեն է տեղի ունենում: Քչերն են կառավարում գործընթացը: Եվ, ցավոք:

Леонид Афремов- Босая девочка

   Լցրեք ձեզ լավագույն հույզերով, և դրա համար օգտագործեք ճիշտ աղբյուրներ` համապատասխան մարդկանց: Չէ որ ոչինչ այնքան հանգստություն ու ոգևորություն չի բերում, որքան բավարարված ու ներդաշնակ "ներսը":

    Ու մի մոռացեք, միշտ էլ գործում է փոխադարձության փիլիսոփայությունս. որքան վերցնում եք, ճիշտ այդքան պիտի տաք:

Ես երջանիկ եմ, որովհետև ես հարուստ եմ...կամ ծնունդս շնորհավոր

   Ես երջանիկ մարդ եմ, ու ես դա գիտեմ: Ես ունեմ աշխարհի ամենալավ ընկերներն ու բարեկամները, ունեմ շատ հավատարիմ ու նվիրված ծանոթներ,կողքիս կան իմ շատ սիրելի մարդիկ: Ես ունեմ ժամանակ, որը ես ջաոնւմ եմ ռացիոնալ օգտագործել, ես ունեմ ցանկություններ, որոնք ես իրականացնում եմ, ես ունեմ նպատակներ, որոնց ես հասնում եմ, ես ունեմ երկու թութակ, որոնք խոզի պես փնթի են...շեղվեցի;-)
   Ամեն անգամ ծննդյանս օրը ամփոփում եմ նախորդ տարին. այսօր էլ բացառություն չի լինի:          
     Լավ տարի էր, շատ լավ: Եղա նոր երկրներում, սովորեցի նոր բաներ, ձեռք բերեցի նոր ընկերներ, ունեցա կարևոր հանդիպումներ, մասնակցեցի կարևոր միջոցառումների:
    Օգոստոսին մամայիս հետ գնացինք հանգստանալու, ծով ու արև ու ավազ ու ծով: Հիասքանչ էր: Սեպտեմբերին մի խումբ հետաքրքիր մարդկանց հետ գնացինք Ֆինլանդիան գրավելու, ճանապարհին մի երկու երկիր էլ գրավեցինք ու շատ ուրախ վերադարձանք, որ Հայաստանն էլ գրավենք, հետ գրավենք, իրականում: Ես հասկացա, որ Ռիգան իմ երազանաքների քաղաքը լինելու բոլոր հնարավորություններն ունի:

    Իհարկե դժվար էր ամեն անգամ նորից ադապտացվել հայաստանյան կենցաղին, բայց հաղթահարվեց: Իսկ թե ինչքան ընտիրն էր մեր պատվիրակությունը ու թե որքան եմ սիրում բոլոր "ֆինլանդացիքին" գիտեք` Միմուկս, Վահես, Էլինչիկս ու բոլորը: Շատ հետաքրքիր ու հասուն մարդիկ: Ընտիր ընկերներ:
       Ակադեմիական տարին բարդն էր: Դժվար էր երկու տեղ միաժամանակ մագիստրատուրայում սովորել ու դա անել գերազանց առաջադիմությամբ, ու որ ամենակրևորն է, ոչ թե ձևի համար, այլ հանուն բովանդակության: Պիտի համեսություն չանեմ ու ասեմ, որ ինձ դա հաջողվեց: Թեզերս էլ գրեցի, պաշտպանեցի ու գերազանցներս ստացա: Ուրախ եմ: Ավարտեցի: Ավարտեցի, որ ընդունվեմ: Ընդունվեցի ՀՀ ԳԱԱ լեզվի ինստիտուտ` ասպիրանտուրա. հիմա ես էլ չեմ հասնակում, թե որտեղից իմ մեջ այդքան ուժ ու եռանդ, որ չորս օրում հասցրի պարապել ու ապացուցել, որ արժանի ասպիրանտ եմ, բայց կարողացա:
    Աշխատատանքի մասին չեմ գրում. դեռ էն մտքին եմ, որ Հայաստանում լիքը գործ կա, ու ով փնտրում է, նա գտնում է: Միանշանակ: Մարդու մտքին լինի: Ես գտնում էի, երբ մտքիս լինում էր գտնել: Մի քանի լավ պրոյեկտ եմ արել, գոհ եմ:
      Բարդ տարի հարաբերությունների տեանկյունից: Դժվար էր կորցնել ընկերների: Չեմ ուզում էդ մասին գրեմ: Մեծամասնությունդ գիտի, թե ինչի մասին է խոսքը. լավ է, ուրեմն սենց էր ճիշտ:
      Մտածելակերպս շատ չի փոխվել. դեռ անուղղելի լավատես եմ` իրատեսության հիմքերով: Ես վստահ եմ, որ կյանքն արդար է, վստահ եմ, որ ինչ կիսում ենք, կրկնապատկվում է, մի պահ չեմ կասկածում, որ ամենքս մեր արժանին ենք ստանում:
    Բարդություններն անխուսափելի են, բայց միշտ հետագա ելքը ցույց է տալիս, որ ամեն ինչ դասավորվում է ավելի լավ, քան մենք էինք ակնկալում: Երբեմն դա շատ ուշ ենք գիտակցում, բայց գիտակցում ենք:
     Այսօր ես ավելի լավն եմ, քան անցյալ տարի, ավելի շատ եմ աշխատւմ ավելի լավը դառնալու համար: Ես համառ եմ, երբ դա պետք է, ու զիջող` երբ համառությունն արդարացված չէ:
     Ես երջանիկ եմ, որովհտև ես հարուստ եմ: Իսկ ես հարուստ եմ. իմ կյանքում կան գանձ-ընկերներ, արժեքավոր գործընկերներ, նվիրված բարեկամներ, հավատարիմ ծանոթներ, ու իմ կողքին կա մայրս` իմ ակունքը: Մենք ապրում ենք: Ես տեսնում եմ, լսում, քայլում, զգում...ես զգում եմ երջանկությունը, որովհետև ես երջանիկ եմ:
     Ավանդության համաձայն, ներողություն եմ խնդրում բոլորից, ում ինչ-որ կերպ նեղացրել կամ անհանգստացրել եմ, ու խորին շնորհակալությունս եմ հայտնում բոլորին, ովքեր կողքիս են, ընդունում են ինձ, հարգում, սիրում, հարստացնում, երջանկացնում:
Կյանքը հիասքանչ է...ես երջանիկ եմ...

 Աստված պահապան բոլորիս, շնորհակալ եմ...

Իմ փիլիսոփայությունը

   Ես հավատում եմ, որ կյանքում ամեն ինչ փոխադարձ է: Ես չեմ կարծում, որ որևէ մեկի մի արարք կարող է անպատասխան մնալ: Պարզապես հաճախ պատասխանն այլ աղբյուրից ենք ստանում, ու միանգամից չենք հասկանում, թե դա ինչի պատասխանն էր: Նմանապես մենք էլ պատասխանում ենք ամեն հարցման, որ մեզ է ուղղված:

   Ես վստահ եմ, որ իմ շրջապատում ամեն մեկն  ինձ սիրում է ճիշտ այնքան, որքան ես իրեն, և հակառակը: Ախր իմ տրամաբանությամբ ու խորին համոզմամբ այլ կերպ պարզապես չի կարող լինել:

   Ես մի վայրկյան չեմ կասկածում, թե մեկն ինձ չի սիրում, որովհետև չկա մեկն, ում ես չսիրեմ, ում հանդեպ անտարբեր լինեմ: Իմ ներսում անտարբերության, առհամարհանքի ու չարության համար տեղ չկա. ես գիտեմ, որ դա ինձ միմիայն ավելի թույլ ու խոցելի, ոչ ամբողջական կդարձնի, իսկ ես այդպիսին լինելու համար չէ, որ ծնվել եմ:

   Իմ կյանքում ամեն ինչ հավասարակշռված է. ես երջանիկ եմ իմ բազբազբաղ ու բարդ կյանքով, ես լեցուն եմ իմ հետաքրքիր ու հրաշք օրերը հնարավորինս ճիշտ ապրելու շահադրդմամբ ու պատրաստակամությամբ:

   Ես բողոքելու համար ներսումս այդքան  անտարբերություն ու դժգոհություն չունեմ: Ես գիտեմ, թե ինչն է իմ գործը ու ինչն իմ գործը չէ: Ես գիտեմ, որ ամեն ինչ գնահատվում և վարձատրվում է: Ես գիտեմ, որ այս գեղեցիկ մտքերը գործնականում նույնքան արժեքավոր են, որքան իդեալիստական թվում են առաջին հայացքից:

   Ես վստահ եմ, որ պատահական չի լինում ոչ մի բան. երբեմն ժամանակ ու իմաստություն է պետք լինում թվացյալ պատահականությունները վերծանելու համար:

   Մեկ էլ մի բան գիտեմ, դասախոսս է հուշել մի քանի տարի առաջ. Աստված մարդկանց ստեղծել է երջանիկ լինելու համար: Վստահ եմ:

Պատահական չի լինում ոչ մի բան

Պատահական չի լինում ոչ մի բան...չէ, ես պեպելյանի գաղտնի ֆանատը չեմ, ուղղակի ես էլ եմ կարծում, որ պատահական չի լինում ոչ մի բան:
Պատահական չէ, որ մեր կողքին կան ու չկան հենց այն մարդիկ, ովքեր կան ու ովքեր չկան, Պատահական չէ, որ մտածում ենք մի բանի մասին, ու դա լինում է:
Պատահական չէ, որ անկախ մեզանից երբեմն հայտնվում ենք այնտեղ, որտեղ երբևէ չէինք կարծում, որ կլինենք:
Պատահական չէ, որ մեր որոշ նախաձեռնություններ ձախողվում են, ու պատահական չէ, որ ոմանք մեզ պատահաբար նեղացնում են: Պատահական չէ նաև այն, որ մենք գնում ենք մեր իսկ գծած ուղով, բայց երբեմն ինքներս բռնում ենք այն մտքով, որ մեր ուզածի պես չեն ապրում: Պատահական չի, որ ես խորապես համոզված եմ, որ այս աշխարհում ոչ ոչ ու երբեք չի անի այն, ինչ ինքը չի ուզում:

պատահական չի լինում ոչ մի բան..մենք անում ենք այն, ինչ պիտի անենք, ու մեր կյանքում կան միայն նրանք, ովքեր մեզ պետք են...պատահական չի, որ ես հիմա սա գրում եմ, ախր պատահական ոչինչ չկա..թե կա?

Սովորել ուրիշների սխալների վրա

Ես երբեք այդ դեպքը չեմ եղել: Ես միշ իմ սխալների վր  եմ սովորել: 

Բայց գալիս է մի օր, երբ փոխվում են անգամ սկզբունքները: Ու ես, որ միշտ ասել եմ գնամ ճակատս խփեմ ապակուն, համոզվեմ, որ ապակի է, ես, որ միշտ ասել եմ, թեկուզ ես իմաստուն չեմ, թող հիմար լինեմ, բայց ես իմ սխալների վրա եմ սովորում, ես այսօր սովորեցի ու սովորում եմ մի գձեթե անծանոթ մարդու սխալների վրա: Ուղղակի այլ է, երբ տեսնում ես մեկին, ով քեզ վախենալու չափ նման է, ու տեսնելով, թե ինչպես են կողքից նայվում նրա արարքները, իրոք տեսնում ես քեզ կողքից, ու սկսում ես մտածել " Միգուցե իրոք հնարավոր է սովորել ուրիշների սխալների րվա".. " թե ես ուղղակի էլ հիմար չեմ":

Չգիտեմ, բայց նորհակալ եմ այդ մարդուց, ես միանշանակ շատ բան հասակաց, ատ ավելին, քան կարող եմ ուուզում եմ ասել: Մեկ-մեկ լավ է, երբ քեզ կողքից ես նայում, բայց որպեսքի դա անես, պետք է կողքիդ լինի մեկն, ում միջով դու քեզ նայես: