02.11.2012

Մի բանի վրա շատ չկենտրոնանալու մասին

Երբ մի բան ենք ուզում, սենց հոգով-սրտով ուզում ենք,պ իտի շատ չբևեռվենք այդ գաղափարի շուրջ: Երբ մի բանի վրա շատ ենք կենտրոնանում, դադարում ենք նկատել մնացյալը, միայն ու միայն մեր նպատակի համար ենք ապրում, ու կյանքի հավասարակշռությունը խախտվում է, ամեն ինչ խառնվում է իրար, մեզ մոտ առաջանում է անարդարացված վատնումի զգացում:
Չգիտեմ ուրիշների մոտ ինչպես, ինձ մոտ այսպես է. ես մի բան շատ եմ ուզում, հետո ավելի շատ, հետո չեմ ուզում, հետո շատ-շատ-շատ եմ ուզում, հետո այն անհասանելի է դառնում, անիրականանալի: Ու ես դադարում եմ դա ուզենալ: Ու ձեռք եմ բերում դա:
Հենց դադարում եմ բևեռվել դրա վրա, այն ինքն է բևեռվում իվ ուղղությամբ, գալիս ու ընկնում ձեռքս:
Պետք է ուշադրությունը հավասարաչափ բաշխել բոլոր կարևոր հարցերի վրա, ու չափից շատ չսատարել մեկը, ու ամեն ինչ կլինի այնպես, ինչպես պիտի լինի: 
Some things are meant to be...

01.11.2012

Ծամոնը

Վերցնում եմ մոխիտոյի համով ծամոնի տուփը ու միջից երեք կտոր գցում բերանս, ու սկսում ինտենսիվ ծամել:
Իհարկե, երեք մի քիչ շատ են իմ` ոչ լեննականցու բերանի համար, բայց ես չեմ հանձնվում:
Լնդերս, այտերս, ատամներս ցավում են, բայց ես շարունակում եմ դիմադրել:
Ահա փափկեց, ու ես հաղթեցի:
Ծամում եմ ինտենսիվ, շատ ուժեղ սեղմելով, վրեժ լուծելով:
Ու ես` հիմարս, չեմ հասկանում, որ ծամոնը մեղավոր չի: Ծամոնը մեղք չունի: Ծամոնը պատասխանատու չի իմ ու նրա հիմար բնավորության համար, մեղք չունի, որ մենք իրար տանջելուց, իրար ցավեցնելուց հաճույք ենք ստանում, հաջույք, նման այն հաջույքին, որ ստանում ենք կոպիտ ծամոնի մի քանի կտոր փափկեցնելուց:
Ծամոնը մեղք չունի:
Մենք ենք մեղավոր: