Բնավորությանս համաձայն` տաքսի նստելուն պես սկսեցի մամայի հետ այսօրվա օրս քննարկել, պատմում էի` ինչ եղավ, ոնց ու ինչու եղավ, ով եկավ, ինչ ասաց...ու առաջին դադրի ժամանկ էլ, երբ մտոերս էի հավաքում հաջորդ "հարձակման" համար, վարորդը հարցրեց, թե ես միակ երեխան եմ արդյոք: Մենք էլ առանց երկար մտածելու ասացինք, որ հա: Ասաց, որ դա ակնհայտ է իմ ձայնից, խոսելաոճից, երանգից և այլն: Բնականաբար մանրամասն տեղեկացավ իմ կրթության ու զբաղմունքի մասին, ու չվարանեց իր հերթին մեզ հետ անկեղծալ:
Երանի` նա դա չաներ...Ես հիմա այսքան դատարկություն չէի զգա:
Մարդը 7 երեխա ունի, ունի վարորդի` դժվար, քիչ վարձատրվող ու շառի բուն աշխատանք, մեկ թոռ, կին, երեք փոքր սենյակներով մի խեղճ տուն ու...աջ ձեռքի մատնեմատի արծաթե մատանին..ու ունի ճիշտ մտածելակերպ ու աննկարագրելի դրական, հանգստացնող էներգետիկա...
Ու մի պահ զարմանում եմ` ոնց են այդպիսի մարդիկ մեր սայաթնովայիգեղացիների հետ նույն օդը շնչում, ապրում այս երկրում:
Այդ մարդը խոսում էր, իսկ ես ապուշ կտրած լսում, այնքան էի ազդվել, որ անգամ մեր տան փողոցի կողքով անցանք...Բայց դա չէր կարևորը...Կարևորն այն էր, որ այդ մարդը 7 երեխայի հայր էր, ու բոլորն էլ կրթություն ստացած.մեծ դուստրը բժշկական համալսարանն էր ավարտել, իսկ փոքր երեխաները-զույգերը դպրոցում են սովորում, ինքն էլ նախկին լրագրող, իսկ կրթությամբ մաթեմատիկ մարդ էր, ով Ղափաբաղի պատորազմի կրկնակի հերոս է:
Չմոռացավ հրաժեշտ տալիս թեքվել, ուշադիր նայել իմ` զարմանքից ապշած աչքերի մեջ ու կարծես պատվիրելով ասել. "Բալես, միշտ ըտենց կմնաս... Միշտ ուժեղ...Դուխտ չքցես երփեք, բալես..."
Комментариев нет:
Отправить комментарий