Նայում եմ քեզ

Ես նայում եմ քեզ, նայում եմ,թե դու ոնց ես նայում մարդկանց, ընկերներիդ, փաստաթղթերիդ, մեքենայիդ ղեկին, հեռախոսիդ էկրանին, ծնողներիդ, երկինք, ինձ...Ես նայում եմ քեզ ու հասկանում եմ, որ դու ամենագեղեցիկն ես, որ աչքերս կարող են տեսնել. սիրում եմ նայել քեզ, երբ աշխատում ես, սիրում եմ նայել քեզ, երբ նվագում ես, սիրում եմ նայել քեզ, երբ ինձ ես նայում, սիրում եմ նայել քեզ, երբ դու նյարդայանանում ես, որ անվերջ քեզ եմ նայում: Սիրում եմ նայել, թե ինչպես ես հայացքդ բարձրացնում երկինք ու ժպտում արևին, սիրում եմ նայել, թե ինչպես ես չուզենալով դուռը փակում հետևիցդ, սիրում եմ նայել, թե ինչպես ես ձեռքդ մեկնում, որ դուռը բացես ինձ համար, սիրում եմ նայել, թե ինչպես ես ամեն անգամ ինձ տեսնելիս ակնոցդ հանում, որ նայեմ աչքերիդ, հետո էլի դնում, որովհետև նյարդայնանում ես երկար ու ծանր հայացքիցս: Սիրում եմ նայել քեզ, սիրում եմ նայել աչքերիդ, սիրում եմ նայել ձեռքերիդ, սիրում եմ նայել շուրթերիդ, սիրում եմ նայել քեզ: 

Վատնելու մասին

Ասում են` վատնելը մեղք է: Ստացվեց` բոլորս մեղանչում ենք ամեն օր, օրը մի քանի անգամ:
Իրոք, բոլորս էլ վատնում ենք..մեր ժամանակը, մեր փողերը, մեր սերը, մեր ուշադրությունը, մեր հոգատարությունը, մեր գիտելիքներն ու աշխատանքը, այն ամենն, ինչի արժեքը մի պահ մոռանում ենք:

Երբեմն պառկում էի քնելու մեղքի զգացումով, որովհետև չզանգեցի մորաքրոջս, չտեսա ընկերոջս, չներեցի սխալվածին, չբարձրացրի ընկածը, չուզեցա այն, ինչից վախենում էի, մի խոսքով բաց թողեցի հնարավորությունը: Իսկ հնարավորությունները միշտ չեն լինում:
Վերջերս քնելուց առաջ ուրիշ բաների մասին եմ մտածում, ուրեմն քիչ եմ վատնում: Վատնելը մեղք է, քանի որ կյանքը կարճ է, բա, տխուր ավարտ..Աչքդ թարթում ես, կյանքդ անցնում է, իսկ դու այնքան հնարավորություններ ես վատնել` ալարելով ու վախենալով....