Ինձ համար կարևոր մի մարդ ինձ միշտ նախատում է, որ ես միջանձնային հարաբերություններում միշտ պատասխանի ակնկալիքով եմ առաջնորդվում: Ես էլ մի անգամ խիզախությունս բուռս հավաքեցի ու խոստովանեցի, որ դա իրոք այդպես է; Դե հա, ես այդպիսին եմ: Երևի շատ վատ է, բայց երբ ես սեր ու ջերմություն, ժամանակ ու հոգատարություն եմ նվիրում մեկին, ես սպասում եմ, որ ինքն էլ ինձ է նվիրելու;Իսկ նա ասում է, որ դա սխալ է:
Հա, տսականորեն սխալ է: Պետք է` լավություն անել, ու մոռանալ..ես դա գիտեմ..շատ եմ լսել...Աստվածաշնչում էլ եմ կարդացել տենց մի միտք, եթե չեմ սխալվում: Բայց ախր ոնց...
Եթե ես դադարեմ մեկից մի բան ակնկալել ես կդադարեմ նրան իրոք սիրել: Եվ այն, որ երբ ես մի կտոր սեր եմ տալիս մեկին ու սպասում եմ նրա պատասխան մի կտոր սիրուն բնավ չի նշանակում, որ ես առանց հենց այդ կտոր սիրո չեմ կարող, չէ: Ուղղակի բոլոր նորմալ մարդկանց պես ես սիրում եմ հասկացված, սիրված ու գնահատված լինել: Իսկ երբ դիմացինս ինձ ցույց չի տալիս, որ ես իր համար թանկ եմ...
Մի խոսքով, մարդիկ, ում ես նվիրել եմ իմ սերն ու ջերմությունը, ու ով չի պատասխանել ամբողջ ծավալով...Վերադարձրեք իմ վատնած ռեսուրսները, ես դրանց կարիքն ունեմ: Կան մարդիկ, որքեր դա գնահատում են: Կան մարդիկ,ում դա պետք է:
