26.01.2011
Սիրում եմ, երբ ժամանակը տնօրինելու համար ժամանակ կա
Իսկ տանից դուրս գալուց առաջ էլ ժամանակ կա ոչ միայն հայելու մեջ մի լավ նայելու, այլև անգամ հայելու միջի մարդուն մի երկու ժպիտ նվիրելու և մի երկու գրամ դեկորատիվ կոսմետիկայով զարդարելու համար:
Բայց ամենամեծ հաճույքը ոչ թե վազելով շնչակտուր կանգառ չհասած, ճանապարհից վարորդ-ձյաձյային խեղճ հայացքով զինաթափ անելով երթուղային ճղտվելն, այլ օրինապահ երիտասարդների սկզբունքով փողոցն անցնելուց հետո կանգառում ոչ թե դատարկ երթուղայինի, այլ ավտոբուսի, իսկ իդեալական տարբերակում` տրոլեյբուսի սպասելն է: Ու այդ պահերին է, որ նայում ես շուրջդ, նկատում մարդկանց տխուր ու մտազբաղ, բայց և միաժամանակ ոչինչ չարտահայտող հայացքները, որոնք մտքի խորքում հայհոյում են ՀՀ Տրանսպորտի նախարարությանը, ու զգում ես, որ "դե հավես ա էլի, որ ժամանակ ունես":
Էլ չեմ ասում այն բերկրանքի մասին, որ համակում է քեզ, երբ ժամանակից դեռ մի 2 րոպե էլ շուտ ես հասնում, շփվում ընկերներիդ հետ, ու առանց շտապելու էլ վերջում զբոսնելով գնում ես տուն:
Բայց ժամանակը հազվադեպ է բավարարում մեզ:
Բայց ժամանակը երբեք շատ չի լինում:
Սիրում եմ, երբ ժամանակ կա ժամանակի մասին մտածելու և այն ճիշտ կիրառելու համար:
Подписаться на:
Сообщения (Atom)