Չէ, ինձ իմ սիրելի Նալբանդյանի տեղը չեմ դրել, բայց տենց մի բան:
Մարդիկ, ընկերներ, ոչ այնքան ընկերներ, բոլոր, ազատ եք դուք, հասկանում եք, թե չէ?Դուք ազատ եք անել այն, ինչ ուզում եք, ու չանել այն, ինչ չեք ուզում:
Եթե մի օր առավոտյան զգում եք, որ հավես չունեք դասի գնալու, մի գնացեք. դուք ազատ եք:
Եթե ուզում եք ամռանը զեղչերից հետո նոր գնած երկարաճիտ կոշիկները հագնել, անգամ եթե շորերին համապատասխան չեն, հագեք ու ձեզ լավ զգացեք. դուք իրոք ազատ եք: Մի վախեցեք քննադատվելուց. քննադատելն էլ դիմացինի ազատության սահմաններում է:
Եթե ձեզ չի բավարարում այն կրթությունը, որը ստանում եք, այն դասախոսներն, ովքեր դասավանդում են, փոխեք բուհն ու դասախոսներին, մի խուսափեք` վախենալով, որ ձեզ հետ "կթարսվեն", դուք ազատ եք ձեր կրթության հարցում:
Եթե դուք փնտրում եք աշխատանք, բայց իրականում դա անում եք, որովհետև չուրս կողմը բոլորը դա են քարոզում ու աշխատանքացավով են տառապում, իսկ դուք իրականում ապահովված եք, ունեք լիքը անելիք ու երջանիկ եք, շարունակեք այդպիսին լինել: Միշտ չէ, որ շրջապատը ձեզ օգնում է հասնել ձեր ազատությանը:
Եթե ձեզ հաճույք է պատճառում մեր հայկական հիմար ինտերնետ-կապով դանդաղ կինո բեռնելը, մինչդեռ կարելի է գոնե վարձույթի սրահից դիսկը վերցնել ու նայել, տանջեք ձեր համակարգիչն ու հասեք ձեր ուզածին:
Ազատ եղեք, քանի դեռ կարող եք, չէ որ գալիս է ժամանակ, երբ մենք ինչ-որ չափով դադարում ենք ազատ լինել, ավելի ճիշտ` փոխվում է ազատության մեր ընկալումը. վստահ եմ` հասկացաք ինչը նկատի ունեմ:
Մեկ էլ մի մոռացեք, որ ամեն մեկի ազատությունը սահմանափակվում է այնտեղ, որտեղ սկսում է մյուսի ազատությունը, ուստի նպաստեք միմյանց ազատ լինելուն:
Հ.Գ. Եթե ձեզ թվում է, որ այն 1 րոպեն, որ կորցրիք այս նյութը կարդալով, ափսոս էր, դուք ազատ եք գրել մեկնաբանություն ու ինձ հետ կիսվել ազատության ձեր ընկալմամբ;
