Պայմանավորվածություն

Դու հաստատ իրակա՞ն ես։ Ասում ես՝ հա։ Բայց եսիմ։ Հավատալի չի։ Հավատալի չի, որ դու կարող էիր ինձ հենց այդպես գտնել, ոնց այսօր պատմեցիր, որ գտել ես։ Հավատալի չի, որ դու ճիշտ պահին ճիշտ բանալի բառերով ես խոսում։ Հավատալի չի, որ արծանոթ մարդը, ում երկրորդ անգամ եմ տեսնում, ինձ նկարագրում է հինգ բառով այնքան դիպուկ, որքան դիպուկ ինձ սեփական ծնողներս դժվար նկարագրեին։ Հավատալի չի այս հանգստությունը, որ պատում է ինձ հիմա։ Ես հանգիստ եմ քո հետ, քեզ համար, մեզ համար։ Ճիշտ է հոգուդ հետ խաղում եմ (ու ուրախանում եմ, որ ջղայնանաում ես, դե մի քիչ), որ ասում եմ խոսքի մեջ, եթե "մեծանանք", սա կամ նա, կամ երրորդը։ Ես գիտեմ, որ մեծանալու ենք։ Դու էլ գիտես։ Մենք արդեն "մեծ ենք"։ Ես գիտեի, որ դու հենց այսպիսին ես լինելու, ու գիտեի, որ հենց այսպես գալու ես, փոթորիկի պես ներխուժես իմ աշխարհ ու ամեն ինչ տեղը դնես։ Ես գիտեի, որ հենց այս ժամանակահատվածում էլ գալու էիր, ու "նստած սպասում էի"։ Ու որ ինձ ասում էին " դե տանից պիտի դուրս գաս, որ հանդիպես", ես միշտ գիտեի, որ հեչ պարտադիր չի, ու որ երբ ճիշտ պահը գա, ու միլիոն գծեր հատվեն մի տեղ, Արարիչը քեզ կբերի ու կդնի իմ կողքին՝ որտեղ որ դու միշտ պատկանել ես։ Ես ճիշտ գիտեի։ Երևի քեզ երբեք էլ չասեմ, որ հաճախ եմ ուղղակի հուզվում քո մասին մտածելիս։ Գիտեմ, որ էյֆորիան անցնելու է ու մնա մեր պրագմատիկ, վստահելի և ամուր, ոնց որ մենք ենք, կապը։ Բայց հիմա հուզվում եմ։ Վերջապես ինձ թույլ եմ տալիս լինել խոցելի և թույլ, հույզերս արտահայտում եմ։ Հուզվում եմ քո իդեալական լինելուց։ Հա, դու իդեալական ես։ Ամեն ինչում։ Ամեն։ Ինչում։ Մարդ ինչքան համբերատար պիտի լինի, որ իմ ուղեղի որդերին կշտացնի ու ամեն ինչ հանգիստ բացատրի ու բոլոր հարցերին արագ ու ազնիվ պատասխանի։ Ու սա տաս ժամ աշխատելուց հետո։ Շնորհակալ եմ, որ քունս կորցրել եմ քո տված էներգիայից։ Շնորհակալ եմ, որ սիրո երգերը, որ լսում եմ անքնության պահերին, երջանիկ սիրահարվածության մասին են։ Ու որ հասկանում եմ դրանք։ Շնորհակալ եմ, որ եկար հիմա։ Ես քեզ երկար եմ սպասել։ Շատ երկար։ Շատ նվիրված։ Շատ հավատարիմ։ Շնորհակալ եմ, որ միշտ կաս իմ կյանքում։ Պայմանավորվածություն։ Հունվարի 23

Սկիզբ

Ուզում եմ աշխարհին ասել, որ հանդիպել եմ քեզ, որ դու կաս իմ կյանքում, ու ես կամ քո կյանքում։ Ուզում եմ ֆեյսբուքում ստատուս գրել, ինստագրամում ստորի անել քո դեմքով, քո աչքերով ու քո կզակի խալով։ Ուզում եմ մամայիս պատմել, զանգել պապայիս ասել, որ վերջապես իրանց աղջիկը սիրահարվել է։ Ուզում եմ Գայուշին նկարներդ ուղարկել, ու Անահիտին ասել, որ սիրտս կրակն է ընկել։ Հա, կրակը, որովհետև անդադարար ածուխ ես լցնում դու էս մի փոքրիկ պեծին։ Ամեն առավոտ, ամեն երեկո, ու աշխատանքի ընթացքում անդադար ածուխ ես ավելացնում, որ հանկարծ շունչս չկարգավորվի, որ սիրտս այսուհետ միշտ արագ բաբախի, էնքան արագ, ոնց բաբախում է, երբ նայում ես ինձ։ Ուզում եմ Լիլիթին ու Արևին ասել, որ վերջապես կարող ենք զույգերով դուրս գալ, ու ես ինձ էլ մենակ ու ավելորդ չեմ զգա։ Ուզում եմ բոլոր մերժածս տղաներին լեզու հանել ու ասել, որ ես ճիշտ էի, որ իրանցից լավին կհանդիպեմ, ու որ տեսնեն, թե ով էր ինձ պետք։ Ինձ դու էիր պետք։ Ես քեզ էի սպասում։ Ուզում եմ նկարել ակրիլով, անվերջ վերլուծել մեր համատեղելիությունը մեր ծննդյան քարտեզներով ու համոզվել, որ էս ուժը, որ ձգում է մեզ դեպի իրար ունի հիմքեր։ Ուզում եմ անվերջ Հայկոյի ռոմանսները լսել ու ուղղակի արտասվել էս ինձ պատած էներգիայով։ Ուզում եմ քեզ զանգել կամ գրել, որ իմանաս, թե ինչ եմ զգում։ Անկեղծ նեղվում եմ, որ դու ավելի ազատ ես արտահայտում քո զգացածը, քան ես։ Ուղղակի ես վախենում եմ, շատ վախենում եմ, որ իմ զգացածը բարձրաձայնելով մի քիչ կկիսվեմ քեզնով, մի պատառ կգնա ինձնից, եթե ինչ-որ մեկը լսի քո մասին, կամ կարդա, կամ նկարդ տեսնի։ Որոհետև դու իմ փայ երջանկությունն ես, իմ վաստակածն ես, իմ աղոթածն ես, ու իմ սպասածն ես։ Դու ուղղակի իդեալական ես՝ քո սրտով, հոգով, մտքով, արժեքներով, ուժով, խիզախությամբ, աշխատանքով, ընտանիքով, մեքենայով, ճակատով ու օրթոպեդիկ բարձով։ Բարի գալուստ իմ կյանք, իմ Արև։ Սկիզբ։ Հունվարի 21