Հիշիր ինձ...կամ մի հիշիր

  Այսօր հավաքվել էինք քրոջս տան խոհանոցում ու խոսում էին դեսից-դենից, մեկ էլ մի միտք հնչեց, որը սթափեցրեց սովորական միապաղաղ խոսակցություններից ընդարմացած գիտակցությունս. ներկաներից մեկն ասաց. " Նենց երջանիկ եմ, որ մամաս հիշողությունը կորցրել ա լրիվ: Իրա համար տենց ավելի լավ ա":
  Այ քեզ բան....մարդն անառողջ ա, ու դա ԼԱՎ ա? Հա, շատ էլ լավ ա:
  Մեզանից որ մեկը այնքան համարձակություն կունենա պնդելու, թե չկա այնպիսի բան, որ ուզենա իր հիշողությունից ջնջել?
   Ես- փաս...
   Շատ բան կջնջեի իմ հիշողությունից, չնայած միշտ ասում եմ, որ գոհ եմ իմ ապրած անգամ դժվար պահերից ու այն բոլոր բարդություններից, որոնք հաղթահարել ու կոփվել եմ: Կջնջեի իմ կորուստները: Կջնջեի իմ վիրավորանքները: Կջնջեի ոմանց...
  Մի լավ ֆիլմ կա այս թեմայով. պաշտում եմ "The eternal sunshine of spotless mind"-ը: Որ պատահի, անպայման դիտեք, Ջիմ Քերին ու Քեյթ Ուինսլեթն էլ բավականին հաջող խաղ են ցուցադրում: Ամբողջ ֆիլմի ընթացքում նրանք "պարբերաբար" ջնջում են միմյանց իրենց հիշողություններից, իսկ վերջում...դիտեք, չեք փոշմանի...
   Բայց արդյոք, եթե հնարավորություն ունենայի, իրոք կնջեի ինչ-որ իրադարձություններ կամ ինչ-որ մարդկանց իմ հիշողությունից? Իսկ դուք դա կանեիք?
   Երևի մենք հենց այսպես ենք ստեղծված, որ ցանկանանք անել մի բան ու չկարողանանք, իսկ կարողանալու դեպքում էլ` չանենք: Ու միշտ մտածում ենք անհաս բաների մասին երազանքով, ու ինքներս ենք սահմանում դրանց` հասանելի կամ անհաս լինելը: Ու հաճախ ցանկանում ենք ավելին, ու անում ենք նվազագույնը` անկեղծ հավատալով որ դա մեր հնարավորությունների առավելագույնն է.

  Եթե ես հնարավորություն ունենայի, ես կջնջեի այսօրվա խոսակցությունը ու դրանից հետո ինձ անհանգստացնեղ մտքերը իմ հիշողությունից...կամ չէի ջնջի..չգիտեմ...դուք հաստատ գիտեք?,....