Այնուամենայնիվ, դառը ճշմարտություն, այլ ոչ թե քաղցր սուտ

   Երբ ստիպված եմ ընտրություն կատարել դառը ճշմարտության և քաղցր ստի միջև այն եմ զգում, երբ ընտրություն եմ կատարում էմփիրեյական ու բյութիֆայական ռոքի ու հայկական ավանդական ռաբիզի միջև. այսինքն` ընտրությունը վաղուց կատարել եմ, այն է` նախընտրում եմ երկու պարագայում էլ առաջինը, բայց ստիպված եմ ընդունել, ասեմ ավելին` համակերպվել երկրորդին: Հետո էլ ասում եմ, թե ամեն մարդ ինքն է ընտրում իր ճիշտն ու սխալը: Բայց դե մարդն էլ հասարակական էակ է, և ստիպված է հաշվի նստել մյուսների հետ, մյուսներն էլ հաճախ ճիշտ ուղին թողած սխալի հետևից են վազում:
  Ու ինչի եմ ես բախվում արդյունքում? Կա երկու փաստ. սիրում եմ, ընդունում եմ, ճիշտ եմ համարում մեկը, բայց ճար չունեմ, միշտ չէ, որ ես եմ որոշում իմ` սեփական սկզբունքերին հետևելը: Ու այնքան ցավալի է դա ընդունելը: Ու այնքան եմ ուզում մի պահ բարձր սուլել ու ասել. "ՄԱՐԴԻԿ, ՍԹԱՓՎԵՔ, ՄԻ ԽԱԲԵՔ ԻՐԱՐ, և վերջիվերջո, ՈՐԱԿՅԱԼ ԵՐԱԺՇՏՈՒԹՅՈՒՆ ԼՍԵՔ": Ու ինձ ոչ ոք չի կանգնեցնի....բացի ինձանից,,իսկ ես միշտ ինքս ինձ սանձում եմ...որ հասարակությունն ինձ ընդունի...մարդը հասարակական էակ է...