Իսկ հիմա ես անտարբեր եմ...չեմ էլ ափսոսում, չեմ կարոտում, չեմ հիշում, բայց այնպես է ստացվում, որ դու հայտնվում ես, երբ ես դա ամենաքիչն եմ ուզում, ու դա հաճախ է լինում...Ինչու են մեր ուղիներն առնչվում? Ես չեմ ուզում քեզ հետ երբևէ գործ ունենալ, չէ անկեղծ, բայց դու ամենուր ես, այ հիմա, ես գրում եմ քեզ, քո մասին, քեզ համար, ու գիտեմ, որ երբեք չես կարդալու:
Ախր ես քեզանից շատ բան չեմ խնդրում: ուղղակի խնդրում եմ, չէ, խնդրելու ժամանակն անցել է, պահանջում եմ ներել մեզ, ու այն, որ մենք մեր սեփական ձեռքերով "սատկացրինք" այն գեղեցիկը, որ ունեինք: ես ներել եմ, գիտես? Տաօրինակ է, բայց ներել եմ քեզ, ներել եմ անգամ ինքս ինձ, ու ամենակարևորը` ներել եմ մեզ: Մենք տարբեր էինք, երբ միասին չէինք, բայց նույնանում էինք իրար կողքի:
Դու ինձ ցավ ես պատճառել, բայց դու ավելի դժվար ես հաղթահարում մեր հիմարության պատճառով ստեղծված բարդությունները: Ես ցավում էի քեզ համար, երբ իմացա, որ շատ հարցերում հաջողությունը երես է թեքել քեզանից, բայց չզարմացա. այդպես էլ պիտի լիներ:
Մեր պատմությունը սկսվեց այն ժամանակ, երբ ես չէի ուզում,ու ավարտվեց այն ժամանակ, երբ դու չէիր ուզում: Դու այլ մարդ էիր, երբ իմ կողքին էիր: ես սիրում էի այդ մեկին: Քեզ ես երբեք չեմ սիրել:
Հիմա սպառվում է համբերությունս, չեմ հանդուրժում քեզ իմ օդում, գնա, թող ինձ, մի հիշեցրու ինձ իմ անցյալը, որը դու ես եղել, ես չեմ սիրում այդ անցյալս, կարող եմ առվելագույնը` չատել ու հարգել:
Ուղղակի ուզում եմ մեկ վերջին անգամ էլ ներել քեզ ու պահանջել նույնը. երբ դու ներես, հավանաբար ես էլ իսկապես քեզ ներեմ, թե չէ ասում եմ, ասում...բայց ձեռս ընկնես, կսպանեմ...Ես այդպես էլ ներել չսովորեցի...
Комментариев нет:
Отправить комментарий