Այդ դիմակը սիրում եմ, որովհետև ինձ ամենաշատը սիրում եք, երբ այդ դիմակով եմ, կամ հենց դիմակն եք սիրում, այլ ոչ ինձ: Դուք բոլորդ էլ նույն տեսակին եք պատկանում. ասում եք, որ ամենից շատ գնահատում եք մարդու անկեղծ լինելը, բայց բանը գործին է հասնում, ու դառնում եո անհասկացող, սիրում եք անկեղծությունն ու պատրաստ չեք դա ընդունել, ուր մնաց թե գնահատել: Դուք սիրում եք, երբ փեզ խաբում են, ասում են այն, ինչ դուք եք ուզում լսել, ու բնավ էլ կարևոր չէ, թե որքանով է դա մոտ իրականությանը:
Սիրում եք, երբ ձեզ լսում եմ ու խորհուրդներ տալիս, չնայած երբեք, երբեք չեք հետևում իմ խորհրդին, եթե իհարկե ինքներդ էլ դա չէիք որոշել վաղուց:
Սիրում եք, երբ ես կրում եմ ձեր սիրելի դիմակն ու ժպտում ձեր հիմար կատակների վրա, ընդունում ձեր ներողություններն ու կատարում խնդրանք-առաջադրանքները: Երբ այդ դիմակով եմ, ձեզ հաջողվում է ինձ սեփական խղճի գերին դարձնել:
Ինչու եք ասում, թե բարի ու վեհանձն լինելը գովելի է, երբ փախչում եք ներողամիտ ու զիջող, ինքնաբավ ու աշխատասեր մարդկանցից:
Դուք հասկանում եք, որ մարդկանց չեք տեսնում, այլ միայն դիմակներ. դիմակներ, որովհետև դիմակներ եք կրում նաև դուք` բոլորդ, բոլորդ դիմանկերով եք, ու ձեր հետ շփվելու համար ես էլ պարտադիր պիտի դնեմ դիմակս:
Եվ ահա հանձնվում եմ: Ահա դնում եմ ես էլ մի դիմակ: Այս դիմակը ձեր ամենասիրելի դիմակն է: Ուրեմն նաև իմ ամենասիրոլի դիմակը կդառնա:
Комментариев нет:
Отправить комментарий