Վերցնում եմ մոխիտոյի համով ծամոնի տուփը ու միջից երեք կտոր գցում բերանս, ու սկսում ինտենսիվ ծամել:
Իհարկե, երեք մի քիչ շատ են իմ` ոչ լեննականցու բերանի համար, բայց ես չեմ հանձնվում:
Լնդերս, այտերս, ատամներս ցավում են, բայց ես շարունակում եմ դիմադրել:
Ահա փափկեց, ու ես հաղթեցի:
Ծամում եմ ինտենսիվ, շատ ուժեղ սեղմելով, վրեժ լուծելով:
Ու ես` հիմարս, չեմ հասկանում, որ ծամոնը մեղավոր չի: Ծամոնը մեղք չունի: Ծամոնը պատասխանատու չի իմ ու նրա հիմար բնավորության համար, մեղք չունի, որ մենք իրար տանջելուց, իրար ցավեցնելուց հաճույք ենք ստանում, հաջույք, նման այն հաջույքին, որ ստանում ենք կոպիտ ծամոնի մի քանի կտոր փափկեցնելուց:
Ծամոնը մեղք չունի:
Մենք ենք մեղավոր:
Комментариев нет:
Отправить комментарий