Վերջերս նկատել եմ, թե որքան կարևոր է թույլ տալ, որ մեր սիրելիները անեն այն, ինչ իրենք են ուզում: Եթե մի փոքր ուշադիր լինենք, կնկատենք, թե որքան շատ ենք մենք փորձում ղեկավարել, ուղղորդել մեր սիրելիներին: Ուզում ենք, որ այն անեն, ինչ ըստ մեզ ճիշտ է. չէ որ մենք մեր սիրելիների լավն ենք ուզում, չէ որ մենք ուզում ենք, որ իրենք իրենց լավ զգան...
Ճիշտ են ասում, որ երբ ազատություն ենք տալիս, նրանք ում մենք պետք ենք, գալիս ու ամրանում են մեր կողքին: Ազատությունից թանկ բան չկա: Սիրելիներին կամքի, ցանկությունների ու գործողությունների հարցում ազատություն տալը շատ ավելի դժվար է, քան հնչում է, ու շատ ավելի մեծ սեր ու համբերություն է պահանջում:
Երբ ազատություն ենք տալիս, մենք մեզ պակաս պատասխանատու ու ավելի ուժեղ ենք զգում: Ու սիրելին, լինի դա ծնող թե սիրեցյալ, կգնահատի մեր այդ "զոհողությունը" ու կհավաստիացնի, որ վտահությունը ստուգելու այս տարբերակն այնքան էլ վատը չի` իհարկե ճիշտը պարզելու համար:
Комментариев нет:
Отправить комментарий