Չէ, դեմագոգիա չի սա: Իրոք, երջանկությունը "ծնում է երջանկություն": Դե նենց չի, որ հիվանդասեղանին ֆիզիկապես ծնում է :-0, բայց տենց մի բան: Երբ մարդը երջանկանում է մի բանի համար, ինքը ինքնաբերաբար իր ներաշխարհը "դնում է" պոզիտիվ ռեժիմի վրա: Եւ գնաց...սկսվեց դոլչե վիտան.. Մինչև որ մեկը կամ մի բան փչացնի ուտոպիան: Իսկ դա հաճախ է լինում: Կան մարդիկ, ովքեր "Ինչպես ես" հարցին պատասխանում են. "Դեռ հիասքանչ: Դեռ ոչ ոք չի հասցրել փչացնել իմ տրամադրությունը":
Բայց արդյոք պետք է իջեցնել սեփական կյանքի երջնկության ցուցանիշը ուրիշի անտաշության կամ անգրագիտության պատճառով: Հավանաբար` ոչ: Եվ առհասարակ, մի պահ մտածեք, թե ինչը կամ ով է ձեզ երջանկացնում: Պատասխանը հետևյալն է. միմայն մենք ինքներս ենք մեզ երջանկացնում ու դժբախտացնում: Անգամ երբ զայրանում ենք այն պատճառով, որ որևէ մեկը չի արդարացրել մեր հույսերը կամ սպսելիքները, մենք ենք մեղավոր, որ չափից շատ ակնկալիքներ ունեինք դիմացինից:
Բայց դե, չի կարելի միշտ թերահավատորեն և զգուշավորությամբ վերաբերվել շրջապատի մարդկանց, ուղղակի ճիշտ ընկերներ է պետք ընտրել: Հատկապես, որ հենց ընկերներին և կողակցին մենք կարող ենք ընտրել, իսկ ծնողներն ու հարազատները ընտրովի չեն. պիտի ընդունենք, ինչպիսին կան: Շրջապատի մարդիկ իրոք մեծ դեր ունեն մեր տրամադրության համար: Իսկ հենց տրամադրությունն է, որ մեզ երջանկացնում և/ու/կամ :-Է դժբախտեցնում է:
Այստեղից հետևություն. երջանիկ լինելու համար պետք է լավ շրջապատ ընտրել:
Комментариев нет:
Отправить комментарий