Երազանքներ

Ինչ՞ է նշանակում երազանք: Չգիտեմ, իսկ ո՞վ գիտի: Երբ մենք մի բան գիտենք, այն այլևս հետաքրքիր չէ մեզ համար, իսկ երբ չգիտենք, փորձում ենք հասկանալ, բացահայտել և ուսումնասիրել (խոսքը նորմալ, գիտակից մարդկանց մասին է, իհարկե):

Անցյալ շաբաթ իսպաներենի դասաժամին (բանավոր խոսքի ժամ էր) դասախոսը առաջարկեց խոսել մեր երազանքներից: Դե ի սկզբանե գաղափարը վատը չէր` չնայած ոչ բոլորն էին պատրաստ իրենց ներքին հույզերն ի ցույց դնել և իրենց երազանքները դարձնել ամբողջ խմբի քննարկման նյութ: Սկզբից մեր ավագ դպրոցի աշակերտուհի Աիդային հարցրեց դասախոսը: Ինքն էլ ինչ-որ բաներ բլբլաց, ես չէի լսում. մտածում էի. «Բա, լավ, ես ի՞նչ երազանք ունեմ»: Ու…դա-դա-դա-դամ: Հասան ինձ: «Անի´, հետաքրքիր է` իսկ ինչի՞ մասին ես դու երազում: Վստահ եմ` քո պատասխանը ամենայուրօրինակը կլինի» : Սենյորա Թամարան չսխալվեց: Իմ պատասխանն ամենայուօրինակն էր. «Ես երազանք չունեմ: Չէ, իսկապես, ես ոչնչի մասին էլ չեմ երազում; Այ քեզ բան: Դաժան է խոստովանել, բայց փաստ է: Ես «աներազանք» եմ ապրում»: Լավ էր, դասն ավարտվեց, և իմ խայտառակության րոպեներն էլ հետը:

Բառեր չունեմ նկարագրելու իմ տառապանքը հաջորդ ժամերին: Դուք հիմա սենց կարդում եք իմ կյանքից մի կտոր, իսկ ես դա ապրել եմ, զգացել եմ: Ահավոր էր ինքս ինձ խոստովանելը, որ ես` 20 տարեկան դեռատի մի պարմանուհի (կեցցե´ Վարդուհի Վաղարշակովնան) , երազանք չունեմ: Չունեմ երազանք: Չեմ երազում շուրջերկրյա ճանապարհորդություն կատարել, թռնել Լուսին, ամուսնանալ հարուստ տղայի հետ (վերջինը մի քիչ խաբեցի), ունենալ 2 երեխա (բնականաբար` աղջիկ ու տղա, տղան էլ `2 տարով մեծ), չեմ երազում գնալ Կարիբյան կղզիներում հանգստանալ, չեմ երազում ունենալ ոչ բարդ ու բարձր վարձատրվող աշխատանք, չեմ երազում, չեմ երազում…

Բայց դա իրո՞ք այնքան վատ է, որքան թվում է առաջին պահին:

Մտածեցի այդ մասին մեկ օր, երկու օր, երեք օր, դարդից գնացի եկեղեցի` օգնություն խնդրելու երկնքից, և կատարվեց: Ես հասկացա, որ ես ավելի երջանիկ եմ, քան երազանք ունեցողները: Ես երազանք չունեմ: Հա, իրոք: Ես չեմ երազում կաթնագույն տուարեգի մասին, բայց այդ ո՞վ ասաց, որ չեմ ուզում այն ձեռք բերել, և որ ձեռք չեմ բերի օր (բնականաբար մի պայծառ արևոտ օր):

Ու ինձ համար պարզ դարձավ, որ կա մի նուրբ եզր երազանքի և նպատակի միջև: Իսկ ինձ համար այդ եզրը «շեղվել է ճիշտ տեղից» և իմ նպատակներն են իմ երազանքները:

Ա´յ քեզ բան: Վատ չի բայց:

Ու հաջորդ իսպաներենի  դասին համոզեցի իմ ընկերներին և գրեթե համոզեցի դասախոսիս, որ ես երազանքներ ունեմ ու թվեցի նպատակներս: Հավատացին: Ու ես քննարկեցի այն հարցը, թե արդյոք երազանքն այն է, ինչ ցանկանում ենք ու մի օր (էլ չասեմ, գիտեք` պայծառ արևոտ) իրականանում է, թե երազանքն այն է, ինչ ցանկանում ենք` սրտի խորը կսկիծով գիտակցելով, որ երբեք չենք ունենա: Իսկ հնարավո՞ր է տենց բան: Որ մի բան ուզեմ ու չունենամ: Իմ պարագայում` ոչ: Չէ´, ես ինքնահավան էգոիստ չեմ, հետն էլ ` երես առած: Ես ուղղակի վստահ եմ իմ ցանկությունների և կարողությունների վրա: Ու միշտ ասում եմ սկեպտիկներին.« Եթե մի բան քեզ մոտ չի ստացվում, ուրեմն այդքան էլ չես ուզում այն ստացվի»:

Մի քիչ թեմայից հեռացա… հա…երազանք…мечта… dream…rêve…sueňo…երազանք…ինչքան պաթետիկա ու չափից շատ ռոմանտիկա կա այս բառում…Մարդկանց երազանքներն են ստիպում ապրել: Երազե´ք ու իրականացրե´ք ձեր երազանքները: Դրանք ձերն են, ձեր երազանքներն են, ու ոչ ոք չի կարող խանգարել, որ դուք երջանիկ լինեք ձեր երազանքներով:

Եվ այդպես բավականին խելացի և նպատակասլաց մի մարդ, թող լինի Շմավոնյան Շմավոնը, ապրում է այն "մուրազով", որ մի օր լոտո կջնջի կշահի մեծ գումար, ու կյանքը վերջապես կդառնա "դոլչե վիտա": Իսկ այն, որ մինչ այդ -եթե դա, իհարկե, տեղի ունենա,- նա վատնում է իր կյանքի տանկարժեք ժամանակը "ոչնչաբանության" վրա, իրեն չի անհանգստացնում: Ու նա "խորապես թքած" ունի այն աղջկա վրա, ով իրեն սպասել է բանակից-հլը ու չսպասեր, կդառնար փչացած-խնամել է հիմար առիթներով ծեծկռտուքներից հետո, դիմացել է նրա "անթրաշ" համբՅՈՒրներին, տանեցիների հետ քանի անգամներ կռվել է` Շմավոնի հանդեպ սերն ապացուցելով: Ու Շմավոնը վատնում է իր կյանքը, ու չի հասկանում, որ կորցնում է իր չստացած ուսումը, չկայացած հարսանիքն ու մեղրամիսը-բնականաբար Դիլիջանում, իր չծնված ու կյանքը չկերած բալիկներին և այլն և այլն:Ու ստեղ են ասում "ԵՐՋԱՆԻԿ ԱՊՈՒՇ": Ապրում է իր համար` լոտոյի վրա տաքսի քշելիս վաստակած գումարը վատնելով: Ու ապրում է, ապրում է...եթե դա կարելի է ապրել անվանել, իհարկե: Դուք կարծում եք ''շմավոնները քիչ թիվ են կազմում մեր մեջ"...միամիտ չլինեք հա...ОНИ ПОВСЮДУ!

Բնականաբար կերպարը մի փոքր ընդհանրացրած էր, բայց, ճշմարտության չափաբաժին կա..ու շատ

Եվ, վերջապես, կմեռնեմ, եթե մեր "օջախի աԽՉիկների" մասին չասեմ մի երկու տող: Իմ բնորոշմամբ դրանք  իգական սեռի այն երիտասարդ ներկայացուցիչներն են, ովքեր ծնված օրվանից ունեն մեկ և միմիայն մեկ երազանք-մեծանալ, դպրոցն ավարտել, մեկ էլ տեսար 

"Հայբուսակի'' դիպլոմ առնել ու մամա դառնալ-բնականաբար նախ պապայի հետ պսաԳվելուց հետո: Ու կարևոր չէ, որ առանց համապատասխան կրթության իրենք ուղղակի պատրաստ չեն մամայանալու...չէ, դա կարևոր չէ...ԼԻՇԲԸ "տունը չմնան":

Պայմանականորեն անվանենք իրենց ''պապայի աԽՉիկ Լիլիթիկ":Իրենք հագնում են էժան-ուշադրություն դարձնել, ոչ էժանագին, այլ էժան` բառի էսթեթիկական առումով,- հագուստ ու կոշիկ, կրում են լիիիիքը զիզի-բիզի զռթ ու փռթ, ու ապրում են մի "մուրազով"- շուտափույթ հարսանիք: Որ մաման տնգլադաշ անի, պապան տղայի պապայի հետ կռիվ անի, որ թանկացնի "իրա էժան-ոչ էժանագին- ապրանքը": Ու ինչ......ոչինչ..

Ես իրանց ափսոսում եմ, խղճում, մեկ-մեկ անգամ փորձում ''ճիշտ ուղու վրա դնել", բայց մարգարիտը խոզերի առաջ չեն լցնի-Աստվածաշունչ:

Իրենք էլ են շատ, իրենք դեռ ավելի շատ են, քան "շմավոնները":

Հերիք է` ապրեք` "ակնկալվող հրաշքի" սինդրոմով կաղապարված, երազանքը դուք պիտի իրականացնեք, որ թե "եսիմով", կյանքը կարճ է, ու երբեք չգիտես` երբ 'գեյմովր' կլինես, դադարացրեք "շմավոնել ու լիլիթիկել"...

Հ.Գ. Ո՞վ ասաց` ես երազանք չունեմ: Ունեմ, ուղղակի ես դրանց «նպատակ» բնորոշումն եմ տալիս: