Դադարել ակնկալել?

Շարունակելով նախորդ թեման` կուզեմ ասել, որ անհնար է ապրել առանց ակնկալելու: Դա իմ կարծիքն է: Միգուցե ինչ-որ մեկին դա հաջողվում է: Ինձ ` ոչ: Ու դա բնավ չի վկայում այն մասին, թե ես իբր պակաս բարի եմ, կամ պակաս նվիրվող: Ամենևին էլ ոչ:

 Քանի որ շատ լավ գիտեմ, որ հարաբերությունները կառուցված են փոխադարձ շահերի վրա, ու թող ոչ ոք հրեշտակի թևիկներ չհագնի ու ինձ հակառակում չհամոզի: Ես վստահ եմ. եթե մեկը մյուսին չի կարող որևէ հարցում օգնել, նրանք երբեք չեն ընկերանա:

Քննարկման ուրիշ հարց է, որ ոմանք անպիսի մաքուր ու բարոյական շահ են ակնկալում դիմացինից, ինչպիսին են սերը, հարգանքը, ուրադրությունը, ջերմությունը: Դա բնական է: Դա նորմալ է: Դա բարոյական է: Դա մարդկային է:

Իսկ այն հարաբերությունները, որոնք հիմնված են այն հանգամանքի վրա, որ մեկը կարող է մյուսին ֆինանսական օգնություն տրամադրել` ի պատասխան միասին անցկացրած ժամանակի...այ դա հենց էլ մարդու` ինքն իրեն վաճառելն է: Գիտենք, թե ովքեր են իրենց "սերը" վաճառում:

Բայց, այնուամենայնիվ, ուզում ենք դա, թե չէ, գիտակցում ու ընդունում ենք դա, թե չէ, մենք միևնույն է ակնկալում ենք: 

Դա նման է նամակ գրելուն.երբ մենք մեկին սիրում կամ հարգում ենք, մենք նրան անտեսանելի "նամակ ենք գրում": Կախված մեր զգացմունքից հասցեատիրոջ հանդեպ` նամակի բովանդակությունը տարբեր է լինում, բայց նամակ միշտ էլ գրում են պատասխան ստանալու սպասումով:

Ակնկալում ենք միշտ, ակնկալում ենք բոլորից, ովքեր մեզ համար կարևոր են ու թանկ: Համենային դեպս` ես դա հասկացել ու ընդունում եմ, չնայած` մեծ դվարությամբ հասա սրան:

Ուրեմն` ուզում եմ, որ դադարենք նյութական և հասարակական ակնկալիքներից, այլ միայն սեր ու ուշադրություն ակնկալենք միմյանցից:

Բայց դե, ուզենք դա, թե չէ, կյանքը ծառայությունների բանկ է, որում մենք ավանդներ ենք ներդնում ու վարկեր վերցնում` միջանձնային հարաբերությունների հարթության վրա: